- وَ مَنْ لَمْ یَحْکُمْ بِما أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولئِکَ هُمُ الْکافِرُونَ. [1]
- وَ مَنْ لَمْ یَحْکُمْ بِما أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ. [2]
- وَ مَنْ لَمْ یَحْکُمْ بِما أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ. [3]
7. ب- و حکم به عدل، امر خدای متعال است و عدالت‌پیشگان محبوب اویند:
- وَ إِنْ حَکَمْتَ فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ. [4]

در غرر الحکم و درر الکلم در «باب الامانة»، سخنانی به اقتصار از مولای موحدان، امیر مؤمنان، علی علیه السّلام، بیان شده است که در اینجا تنها به برخی از آنها اشاره می‌شود:
1. «الأمانة تؤدی إلی الصّدق.»: امانتداری، به راستگویی منجر می‌شود.
2. «الأمانة صیانة.»: امانتداری، حفظ و نگهبانی است (یعنی امانت باید حفظ شود و فاش کردن آن خیانت خواهد بود).
3. «آفة الأمانة الخیانة.»: آفت امانتداری، خیانت کردن است.
4. «أفضل الأمانة الوفاء بالعهد.»: افزون‌ترین امانتداری، وفا کردن به عهد است.
5. «رأس الإسلام (الأیمان) الأمانة.»: در رأس اسلام (ایمان)، امانتداری است.
6. «الأمانة ایمان؛ البشاشة إحسان.»: امانتداری، ایمان است؛ خوش‌رویی احسان.
7. «الأمانة فوز لمن رعاها.»: امانتداری، رستگاری است برای کسی که آن را مراعات کند.
8. «اذا ائتمنت، فلا تخن.»: هنگامی که امانتی به تو سپرده شد، خیانت مکن.
9. «اذا ائتمنت، فلا تستخن.»: هنگامی که امانتی را سپردی، پس نسبت خیانت مده.