اسم الکتاب : فرهنگ قرآن المؤلف : امامی، عبدالنبی الجزء : 1 صفحة : 123
معناست
که فرد مورد نظر باید ازدواج کند، و این سخن حق تعالی هم که: «لا
یَجِدُونَ نِکاحاً؛» یعنی آنچه را که نسبت به ازدواج سبب است، از قبیل: مهر
و نفقه، نمییابد. پس وقتی ازدواج نمود، خدای متعال بر او باب روزی را
گشوده و از فضل خود او را برای پرداخت حقوق نکاح بینیاز میگرداند. جایز
نیست از ترس پرداخت حقّ نکاح، ازدواج را ترک نماید؛ چرا که نشانه سوء ظنّ
به خداست. در حدیث از اسحاق بن عمار آمده که به ابی عبد اللّه، امام صادق
علیه السّلام، گفتم: مردم این حدیث را روایت میکنند که مردی نزد پیامبر
صلّی اللّه علیه و آله آمد و از نیازمندی خویش شکایت نمود، (در پاسخ) آن
حضرت او را به ازدواج امر فرمود. مرتبه دیگر که آمد و از حاجتمندی خود باز
شکایت کرد، آن حضرت (دوباره) او را به تزویج امر نمود. تا آنکه بالاخره در
نوبت سوم هم (که مرد چون گذشته به نزد پیامبر آمده بود)، پیامبر او را به
ازدواج امر فرمود. بعد از آن امام صادق علیه السّلام فرمود: «نعم هو حق.»:
آری آن حدیث، حق و راست است. پس از آن فرمود: «الرزق مع النساء و
العیال.»: روزی به همراه زن و فرزندان است. در حدیث معاویة بن وهب از ابی
عبد اللّه، امام صادق علیه السّلام، درباره فرموده خداوند: «وَ
لْیَسْتَعْفِفِ الَّذِینَ لا یَجِدُونَ نِکاحاً حَتَّی یُغْنِیَهُمُ
اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ.»، آمده است که آن بزرگوار فرمود: «تزوّجوا حتی
یغنیهم اللّه من فضله.»: ازدواج نمایند تا خدای متعال، آنان را از فضل خویش
بینیاز گرداند. در حدیث است که: «افضل العبادة العفاف.»: عفاف (به فتح
عین آن) برترین عبادت است. تعفّف، نگهداری نفس است از محرمات و از درخواست
کمک از مردم. از امام صادق علیه السّلام نقل است که فرمود: «رحم اللّه عبدا
عفّ و تعفّف و کفّ عن المسئلة.»: خدای تعالی رحمت کند بندهای را که
پارسایی کرده و از حرام خودداری نماید و از درخواست کمک از مردم بپرهیزد. بعضی
از شارحان گفتهاند: استعفاف، طلب نمودن پارسایی و پاکدامنی است، و تعفّف،
عبارت است از خودداری نمودن از حرام و از سؤال نمودن از مردم، و نیز
گفتهاند: استعفاف، خویشتنداری و دوری نمودن از زشتیها و قبایح است. [1] [1]. مجمع البحرین، ص 385.
اسم الکتاب : فرهنگ قرآن المؤلف : امامی، عبدالنبی الجزء : 1 صفحة : 123