و روى خود را به قبله كن بگو

اَللَّهُمَّ إِنِّي أَتَقَرَّبُ إِلَيْكَ يَا أَسْمَعَ اَلسَّامِعِينَ وَ يَا أَبْصَرَ اَلنَّاظِرِينَ وَ يَا أَسْرَعَ اَلْحَاسِبِينَ وَ يَا أَجْوَدَ اَلْأَجْوَدِينَ بِمُحَمَّدٍ خَاتَمِ اَلنَّبِيِّينَ رَسُولِكَ إِلَى اَلْعَالَمِينَ وَ بِأَخِيهِ وَ اِبْنِ عَمِّهِ اَلْأَنْزَعِ اَلْبَطِينِ اَلْعَالِمِ اَلْمُبِينِ عَلِيٍّ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ اَلْحَسَنِ وَ اَلْحُسَيْنِ اَلْإِمَامَيْنِ اَلشَّهِيدَيْنِ وَ بِعَلِيِّ بْنِ اَلْحُسَيْنِ زَيْنِ اَلْعَابِدِينَ وَ بِمُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ بَاقِرِ عِلْمِ اَلْأَوَّلِينَ وَ بِجَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ زَكِيِّ اَلصِّدِّيقِينَ وَ بِمُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ اَلْكَاظِمِ اَلْمُبِينِ [وَ حَبِيسِ اَلظَّالِمِينَ] وَ بِعَلِيِّ بْنِ مُوسَى اَلرِّضَا اَلْأَمِينِ وَ بِمُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ اَلْجَوَادِ عَلَمِ اَلْمُهْتَدِينَ وَ بِعَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ اَلْبَرِّ اَلصَّادِقِ سَيِّدِ اَلْعَابِدِينَ وَ بِالْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ اَلْعَسْكَرِيِّ وَلِيِّ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ بِالْخَلَفِ اَلْحُجَّةِ صَاحِبِ اَلْأَمْرِ مُظْهِرِ اَلْبَرَاهِينِ أَنْ تَكْشِفَ مَا بِي مِنَ اَلْهُمُومِ وَ تَكْفِيَنِي شَرَّ اَلْبَلاَءِ اَلْمَحْتُومِ وَ تُجِيرَنِي مِنَ اَلنَّارِ ذَاتِ اَلسَّمُومِ بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ اَلرَّاحِمِينَ پس دعا كن براى هر چه بخواهى و وداع نما آن حضرت را و برگرد (360 مؤلف گويد كه سيد عبد الكريم بن طاوس در فرحة الغري روايت كرده كه: حضرت امام زين العابدين عليه السلام وارد كوفه شد و داخل شد در مسجد آن و در مسجد بود أبو حمزۀ ثمالى كه از زاهدين اهل كوفه و مشايخ آنجا بود پس حضرت دو ركعت نماز گذاشت أبو حمزه ثمالى گفت نشنيدم لهجه‌اى پاكيزه‌تر از او نزديكش رفتم تا بشنوم چه مى‌گويد شنيدم مى‌گويد

إِلَهِي إِنْ كَانَ [كُنْتُ] قَدْ عَصَيْتُكَ فَإِنِّي قَدْ أَطَعْتُكَ فِي أَحَبِّ اَلْأَشْيَاءِ إِلَيْكَ [172]و اين دعايى است معروف مؤلف گويد كه ذكر اين دعا بعد از اين در اعمال كوفه بيايد و آنكه أبو حمزه گفت كه آن بزرگوار آمد نزد ستون هفتم و نعلين را كند و ايستاد و دستها را تا برابر گوش بلند كرد و تكبيرى گفت كه جميع موهاى بدن من از دهشت آن راست ايستاد پس چهار ركعت نماز گزارد و ركوع و سجودش را نيكو بعمل آورد پس اين دعا را خواند

إِلَهِي إِنْ كُنْتُ قَدْ عَصَيْتُكَ تا آخر دعا و موافق روايت سابقه آن بزرگوار برخاست و رفت أبو حمزه گفت كه من عقب او رفتم تا مناخ كوفه و آن مكانى بود كه شتران را در آنجا مى‌خوابانيدند ديدم در آنجا غلام سياهى است و با او است شتر گزيده و ناقه گفتم با او اى سياه اين مرد كيست گفت أَ وَ يَخْفَى عَلَيْكَ شَمَائِلُهُ از سيما و شمايلش او را نشناختى او على بن الحسين است أبو حمزه گفت پس خود را انداختم روى