و آن چنان كه شنيده، بدون كم و زياد نقل مى‌كند.

وى ناسخ را حفظ نموده و به آن عمل مى‌كند و منسوخ را فرا گرفته و از آن دورى مى‌گزيند.

«خاص» و «عام»، «محكم» و «متشابه» را شناخته و هر كدام را در جاى خويش قرار داده است.

گاهى سخنانى از پيامبر صلى الله عليه و آله صادر مى‌شده است كه داراى دو جنبه بوده، سخنى جنبه خصوصى دارد و گفتارى جنبه عمومى و آن كس كه مقصود خداوند و منظور پيامبر صلى الله عليه و آله را از آن نمى‌دانست، مى‌شنيد و حفظ مى‌نمود و بدون توجّه به معنا و مقصود و هدف آن، آن را توجيه مى‌كرد.

اين طور نبود كه همه اصحاب پيامبر صلى الله عليه و آله از او پرسش كنند و استفهام نمايند، تا آن‌جا كه عدّه‌اى دوست داشتند، اعرابى و يا سائلى بيايد و از آن حضرت چيزى بپرسد و آنها پاسخ آن را بشنوند (و بهره گيرند) امّا من هر چه از خاطرم مى‌گذشت از او مى‌پرسيدم و حفظ مى‌نمودم.

اين است جهات مختلف مردم در احاديث و علل اختلاف رواياتشان.

خطبه 211

كه درباره شگفتى آفرينش ايراد فرموده است.

و از قدرت و جبروت و بديع لطايف صنعت خداوند اين بود كه از آب درياى ممتد و پرامواج و متراكم كه امواج آن سخت به هم مى‌خوردند و از آن صداى مهيبى بر مى‌خاست، موجود خشك و جامدى آفريد، سپس طبقاتى از آن خلقت كرد و پس از پيوستگى آنها را از هم گشود و هفت آسمان را به وجود آورد.

اين آسمانهابه فرمان او برقرار ماندند و در حدّ و اندازه‌اى كه از طرف خداوند بر ايشان تعيين شده بود، قرار گرفتند و زمينى به وجود آورد كه دريايى عظيم و مسخّر شده (جوّ وسيع و پهناور) آن را به دوش حمل مى‌كند، در برابر فرمانش خاضع و در برابر هيبتش تسليم است، آبهاى متحرّك آن از ترس او ساكن شد، سپس صخره‌ها، تپّه‌ها و كوههاى زمين را آفريد و آنها را در جايگاه خود ثابت نگاهداشت و در قرار گاهشان مستقر ساخت، قلّه‌هاى كوهها در هوا پيش مى‌رفت و ريشه آنها در آب رسوخ مى‌نمود،