امام فرمود:

چرا چنين هستيد؟! هرگز به راه راست موفّق نشويد! و هيچ گاه در راه حق قدم مگذاريد! آيا در چنين شرايطى سزاوار است من شخصاً به سوى ميدان نبرد حركت كنم؟ (نه) در اين موقع مى‌بايست مردى از شما كه من از شجاعت و دلاوريش راضى باشم و به او اطمينان داشته باشم، به سوى دشمن بسيج شود.

براى من سزاوار نيست كه لشكر، شهر، بيت المال، جمع آورى خراج، قضاوت بين مسلمانان و نظر و توجّه به حقوق مطالبه كنندگان را رها سازم و با گروهى از لشكر به دنبال گروههاى ديگر خارج گردم و همچون تيرى در جعبه خالى اين طرف و آن طرف افتم. چرا كه من همچون محور سنگ آسيا هستم ...

كه بايد در محلّ خود بمانم و همه اين امور پيرامون من و به وسيله من گردش كند. اگر من (در اين شرايط خاص) از مركز خود دور شوم، مدار همه كارها به هم مى‌ريزد و نتيجه آن دگرگون مى‌گردد. سوگند مى‌خورم كه اين پيشنهاد بد و نامتناسبى است.

به خدا سوگند! اگر اميد شهادت به هنگام برخورد با دشمن نداشتم-/ اگر چنين سعادتى نصيب من شود-/ بر مركب خويش سوار مى‌شدم و از شما فاصله مى‌گرفتم و مادام كه نسيمها به سوى شمال و جنوب در حركتند (هيچ گاه) به سراغ شما نمى‌آمدم، چه شما بسيار طعنه زن، عيبجو، رويگردان از حق و پرمكر و حيله هستيد. تعداد فراوان شما با كمى اجتماع افكارتان سودى نمى‌بخشد، من شما را به راه روشنى وا داشتم كه جز افراد ناپاك در آن هلاك نگردند. آن كس كه در اين راه استقامت گزيد به بهشت شتافت و هر كس پايش لغزيد به جهنّم واصل شد!

خطبه 120

كه در آن به گوشه‌اى از سجاياى خويش اشاره كرده و به مردم اندرز مى‌دهد

به خدا سوگند، تبليغ رسالتها، وفاى به پيمانها و تفسير كلمات (خداوند) به من آموخته شده، درهاى دانش و روشنايى امور، نزد ما اهل بيت است. آگاه باشيد، قوانين دين يكى است و راههاى آن سهل و مستقيم و نزديك است؛ كسى كه از آن راه برود به قافله حق ملحق مى‌شود و به غنيمت مى‌رسد و هركس از آن باز ايستد گمراه و پشيمان مى‌گردد. براى آن روز كه ذخيره‌ها را پس انداز مى‌كنند و اسرار فاش مى‌گردد عمل كنيد! كسى كه از فكر و عقل حاضر خويش بهره نگيرد در استفاده از عقل دور و پنهان و پند گرفتن از ديگران عاجزتر خواهد بود.