عترت پيامبر صلى الله عليه و آله‌

«كجا مى‌رويد»؟ [1] و رو به كدام طرف مى‌كنيد؟ در حالى كه پرچمهاى حق برپاست!

و نشانه‌هاى آن آشكار و چراغهاى هدايت نصب گرديده است، باز گمراهانه به كجا مى‌رويد! چرا سرگردان هستيد! ...

در حالى كه عترت پيامبرتان در ميان شماست، آنها زمامهاى حقّند و پرچمهاى دين، و زبانهاى صدق، آنها را در بهترين جايى كه قرآن را در آن حفظ مى‌كنيد، جاى دهيد (در دلها و قلوب پاك) و همچون تشنگان براى سيراب شدن به سرچشمه زلال آنان هجوم آوريد.

اى مردم! اين حقيقت را از خاتم انبيا صلى الله عليه و آله بياموزيد كه فرمود: هر كس از ما مى‌ميرد در حقيقت نمرده است و چيزى از ما كهنه نمى‌شود، پس آنچه نمى‌دانيد مگوييد كه بسيارى از حقايق در امورى است كه انكار مى‌كنيد، و از كسى كه دليل بر ضدّ او نداريد عذرخواهى كنيد، و من همو هستم، مگر من در بين شما به «ثقل اكبر» (قرآن) عمل نكردم؟ و «ثقل اصغر» (عترت پيغمبر) را در بين شما باقى نگذاردم؟ مگر پرچم ايمان را در بين شما نصب نكردم؟ و از حدود حلال و حرام آگاهتان نساختم؟

مگر نه اين است كه جامه عافيت را با «عدل» خود بر تن شما پوشاندم؟ و نيكيها را با اعمال و گفتار خود براى شما گستردم، و ملكات اخلاق انسانى را به شما نشان دادم؟ پس وهم و گمان خود را در آن‌جا كه چشم، ژرفاى آن را نمى‌بينيد، و فكرتان توانايى جولان در آن را ندارد، به كار مبريد.

قسمتى ديگر از اين خطبه است‌

تا آن‌جا كه بعضى گمان بردند، دنيا به كام «بنى‌اميّه» مى‌گردد، و همه خوبيهايش را به آنها مى‌بخشد، و آنها را از سرچشمه صاف خود سيراب مى‌سازد، و تازيانه و شمشيرشان از سر اين امّت كنار نخواهد رفت؛ كسانى كه چنين مى‌پندارند در اشتباهند؛ چه اين‌كه سهم آنان از زندگى لذّتبخش جرعه‌اى بيش نيست، مدّتى آن را مى‌مكند سپس همه را بيرون مى‌اندازند!

[1]. سوره تكوير، آيه 26.