و اين است يكى از صحنه‌هاى رستاخيز كه بارها از كنار آن گذشته‌ايم.

اينجاست كه مى‌بينيم قرآن مجيد در آيات متعددى براى نشان دادن چهره رستاخيز آدميان همين حقيقت را به طرز لطيفى مطرح ساخته است:

1- «وَ اللَّهُ الَّذي أَرْسَلَ الرِّياحَ فَتُثيرُ سَحابًا فَسُقْناهُ إِلى‌ بَلَدٍ مَّيِّتٍ فَأَحْيَيْنا بِهِ اْلأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها كَذلِكَ النُّشُورُ؛ خداوند كسى است كه بادها را فرستاد تا ابرهايى را به حركت در آوردند. سپس ما اين ابرها را بسوى زمين مرده‌اى رانديم و به وسيله آن زمين را پس از مردنش زنده مى‌كنيم، رستاخيز نيز چنين است». [1]

همانطور كه مشاهده مى‌كنيم مسأله رستاخيز انسانها با رستاخيز جهان گياهان مقايسه شده است.

2- «وَ نَزَّلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً مُبارَكًا فَأَنْبَتْنا بِهِ جَنَّاتٍ وَ حَبَّ الْحَصيدِ* وَ النَّخْلَ باسِقاتٍ لَّها طَلْعٌ نَّضيدٌ* رِّزْقًا لِّلْعِبادِ وَ أَحْيَيْنا بِهِ بَلْدَةً مَّيْتًا كَذلِكَ الْخُرُوجُ‌؛ از آسمان آب پر بركتى فرستاديم، و به وسيله آن باغستانها و دانه‌هاى درو شده و نخلهاى سر به آسمان كشيده با شكوفه‌هاى فراوان پرورش داديم، اينها همه به خاطر روزى بندگان است- و زمينهاى مرده را با آن زنده كرديم- خروج مردگان در رستاخيز نيز چنين است». [2]

3- «وَ تَرَى اْلأَرْضَ هامِدَةً فَإِذا أَنْزَلْنا عَلَيْهَا الْماءَ اهْتَزَّتْ وَ رَبَتْ وَ أَنْبَتَتْ مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهيجٍ* ذلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَ أَنَّهُ يُحْيِ الْمَوْتى‌ وَ أَنَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَديرٌ؛ زمين را (به هنگام زمستان) افسرده مى‌بينى اما

[1]. سوره فاطر (35)، آيه 9.

[2]. سوره ق (50)، آيه 9 تا 11.