1- در كتاب اول سموئيل‌ (باب 2 جمله 6) مى‌خوانيم:

«خداوند مى‌ميراند و زنده مى‌كند، به قبر فرود مى‌آورد و بر مى‌خيزاند».

اين جمله- همانطور كه مى‌بينيم- علاوه بر اصل مسأله رستاخيز صراحت در معاد جسمانى دارد، چه اينكه قبر جاى جسم انسان است كه تبديل به خاك شده، و الّا قبر جايگاه روح نيست كه از آن بر خيزد، و اين درست شبيه آن است كه در قرآن مى‌خوانيم:

وَ أَنَّ اللَّهَ يَبْعَثُ مَنْ فِي الْقُبُورِ؛ و خداوند تمام كسانى را كه در قبرها هستند زنده مى‌كند» [1]

2- در كتاب اشعياى نبى‌ (باب 26 جمله 19) مى‌خوانيم:

«مرگان تو زنده خواهند شد، و جسدهاى من خواهند برخاست اى شما كه در خاك ساكنيد بيدار شويد و ترننم نماييد!»

در اين جمله رستاخيز يك نوع بيدارى (شبيه بيدارى از خواب) معرفى شده همانطور كه در روايات اسلامى نيز مى‌خوانيم: «النّاسُ نِيامٌ اذا ماتُوا انْتَبَهُوا؛ مردم خوابند، هنگام مرگ (و ورود در آستانه رستاخيز) بيدار مى‌شوند».

اين تشبيه «مرگ» يا «رستاخيز» به بيدارى از خواب بسيار چيزها به ما مى‌آموزد كه بعداً- به خواست خدا- مورد بررسى قرار مى‌گيرد.

ضمناً تعبير به جسدهاى من (با اينكه هر كس يك جسد بيشتر ندارد). شايد به منظور اجزاء و اعضاى مختلف جسد- و يا جسدهائى است- كه در طول عمر و با گذشت زمان عوض مى‌شود.

[1]. سوره حج (22)، آيه 7.