«أَ فَحَسِبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناكُمْ عَبَثًا وَ أَنَّكُمْ إِلَيْنا لا تُرْجَعُونَ:

آيا گمان كرديد بيهوده آفريده شده‌ايد و به سوى ما باز نمى‌گرديد»؟ [1]

رستاخيز به زندگى مفهوم مى‌دهد

از اثرات ايمان به رستاخيز در شكل دادن به زندگى انسان اين است كه؛ اگر زندگى بعد از مرگ نباشد زندگى اين جهان «پوچ» و «بيهوده» خواهد بود.

صداى حركت آب كه شتابان روى سنگ‌هاى ناهموار و خزه گرفته كف رودخانه، مى‌غلتيد و از لابه‌لاى درختان به شكل مارپيچ پيش مى‌رفت، مانند صداى پاى آشنايى روى قلبم اثر مى‌گذاشت و آرامشى در درون خود احساس مى‌كردم.

براى من كه اين فرصت‌ها بسيار كم پيش مى‌آيد لحظات گرانبهايى بود. شايد بارها اين شعر معروف حافظ را از بزرگترها به هنگامى كه چشمشان بر چشمه‌هاى آب جارى مى‌افتاد شنيده بوديم كه:

روى تداعى معانى، اين شعر مانند نسيم ملايمى از قلبم گذشت، و در گوشم صدا كرد، من هم يكبار ديگر اين شعر را زمزمه كردم، فكر

[1]. سوره مؤمنون (23)، آيه 115.