مذهبى و روحانى او در سراى ديگر گردد! [1]

در ميان پاره‌اى از اقوام رسم بوده كه لباسهاى مردگان را با آنها دفن نكنند بلكه به درختى (به جاى رخت‌آويز) بياويزند تا مردگان پس از زندگى فوراً آن را بپوشند و از برهنگى ناراحت نشوند!

موميايى كردن مردگان در مصر قديم، فلسفه‌اى جز استفاده از آن بدن پس از بازگشت روح نداشته است.

موميايى كردن براى جلوگيرى از فساد و پوسيدگى بدن مرده بوده، به اين ترتيب كه بدن مرده را با مواد شيميائى مخصوصى خشك مى‌كردند و پس از آنكه جسد كاملًا خشك مى‌شد آن را با چندين لايه نوارهاى كتانى آغشته به صمغهاى مخصوص مى‌پوشانيدند و چند صد متر كتان براى اين كار لازم بود. سپس آنها را در تابوتهاى مخصوصى گذاشته و گاهى آن را در چندين تابوت ديگر جاى مى‌دادند و روى تابوت بزرگ آخر، نقشهاى جالبى ترسيم مى‌كردند.

موميايى كردن يك جسد گاهى هفتاد روز وقت لازم داشت!

موميايى، مخصوص كشور مصر نبود، ولى مصريان در اين كار مهارت زيادى داشتند بطورى كه امروز در بسيارى از موزه‌هاى جهان موميائى‌هاى مصرى وجود دارد و اين موميايى‌ها به همان صورتى هستند كه قرنها پيش بوده‌اند و گذشت قرون و اعصار در آن اجساد اثرى نگذاشته است. [2]

مردم مصر ديوار مقبره‌ها را از تصويرهائى كه شرح حال دقيقى از

[1]. دايرةالمعارف قرن بيستم، ج اول، صفحه 39.

[2]. فرهنگنامه، جلد 14، صفحه 1393.