و از آنجا كه طبق مقدمه اول امكان تبديل انرژى را به ماده پذيرفتيم، مسأله تجسم اعمال و تبديل آنها به موجودات مادى حل مى‌شود.

بنابراين مأله تجسم اعمال، از نظر علمى قابل قبول است و خود اين موضوع نشان مى‌دهد كه زندگى سراى ديگر با زندگى اين جهان چقدر تفاوت دارد.

فكركنيد اگر اين تجسم در جهان امروز صورت مى‌گرفت و مثلًا يك دشنام و حرف ناسزا تبديل به موجود مزاحم و آزاردهنده در كنار ما مى‌شد، و يا همانند يك لجن سياه بر روى صورت ما مى‌نشست و يا سيلى به صورت بى گناه و غصب حق ديگران نيز تبديل به موجوداتى ناهنجار و تنفرآميزى مى‌شدند زندگى ما چه صورتى به خود مى‌گرفت!

خواهيد گفت: چه خوب بود چنين مى‌شد تا مردم از ترس آنها هم كه باشد راه خطا نپويند بلكه با سرعت به نيكى‌ها روى آروند (دقت كنيد).

ولى نبايد از نظر دور داشت كه در آن صورت هيچ نوع تكامل در روح و جان ما صورت نمى‌گرفت، بلكه يك نوع جبر عملى براى افراد پيدا مى‌شد، يعنى مردم همانند كسى بودند كه به زور سرنيزه به يك مؤسسه خيريه كمك كند كه هيچ گونه تكامل اخلاقى و معنوى از كار خود نمى‌برد، لذا تنها به فرمانهاى عقل و خرد و تعليمات عالى انبياء و پيامبران در اين زمينه اكتفا شده است.

اما به هر حال ايمان به اصل تجسم اعمال اثر فوق العاده‌اى از نظر مسائل تربيتى در انسان مى‌گذارد و او را به نيكيها علاقه‌مند و در برابر زشتى‌ها سختگير و محتاط، و در امورى كه نياز به فداكارى دارد، دست و دل باز مى‌كند (باز هم دقت فرماييد).