الاخِرَةِ؛ اين جهان كشتگاه جهان ديگر است». با توجه به مفهوم «مزرعه» روشن مى‌شود آنچه در آنجا مى‌درويم محصول و تكامل يافته همان بذرهاى اعمال نيك و بدى است كه در اينجا افشانده‌ايم.

اگر ما چند گرم بذر خار مغيلان در راه خود بيفشانيم و پس از چند سال خود را با يك ميدان وسيع خارهاى جانگداز كه به حكم اجبار بايد از لابه‌لاى آنها عبور كنيم روبه‌رو ببينيم، آيا چيزى جز محصول عمل خود را دريافت داشته‌ايم؟

همانطور كه اگر چند گرم بذر گل در زمين‌هاى اطراف خود بپاشيم و پس از مدتى با صحرايى از گلهاى خوشبو كه بوى عطر دل انگيزشان جان انسان را تازه مى‌كند، و زيبايى آنها چشم را نوازش و دل را آرامش مى‌بخشد، روبه‌رو شويم، با همان نتيجه عمل خود روبه‌رو شده‌ايم.

نه در صورت اول كسى به ما ستم كرده و نه در صورت دوم چيزى بى جهت و بدون حساب دريافت داشته‌ايم، و در هر دو صورت محصول عمل خود را بازيافته‌ايم (دقت كنيد).

حال مى‌پرسيم اگر آن خارها و اين گلها جاودانى و ابدى باشند و ما را براى هميشه در شكنجه يا لذت فرو برند آيا كسى در اينجا مقصر است؟ يا با مسأله عدالت منافاتى دارد؟ و يا حق شكايت از اين وضع را داريم؟

اگر دريافت و برداشت ما از مسئله پاداش و كيفر جهان پس از مرگ چنين باشد، همه علائم استفهامها از پيرامون اين مسئله برچيده خواهد شد (باز هم دقت كنيد).

در بحث «خلود» و بحث «تجسم اعمال‌» باز هم مشروحتر در اين زمينه صحبت خواهيم كرد.