اگر سخن از ميزان عمل‌ (ترازوى سنجش كارها) به ميان مى‌آيد، نه به اين معنى است كه اعمال رادر يك كفه از ترازوى دو كفه‌اى قرار مى‌دهند، و در برابر آن آنقدر سنگ مى‌ريزند تا تعادل برقرار گردد و وزن واقعى معلوم شود. و يا اگر زياد باشد به وسيله ترازوهاى غول پيكرى همانند باسكول وزن آن را معلوم مى‌كنند و سپس با قلم و مداد و چتكه يا چيزى شبيه ماشينهاى حساب، به حساب اعمال رسيدگى مى‌گردد نه هيچ كدام از آنها نيست.

گفتيم در اينجا الفاظ رنگ تازه‌اى به خود مى‌گيرند (و بايد چنين باشد) زيرا سخن از جهانى در ميان است كه با دنياى ما به كلى مغايرت دارد.

البته نبايد اين حقيقت را بهانه‌اى براى تفسيرهاى نابجا، و سوء استفاده و ايجاد يك نوع هرج و مرج ادبى در الفاظ مربوط به جهانى ديگر قرار داد، بلكه بايد مفاهيم اين الفاظ را در پرتو قرائن موجود روشن ساخت.

از طرفى درزندگى اين دنيا نيز مفاهيم الفاظ با گذشت زمان دگرگون مى‌گردد: سابقا هنگامى كه كلمه چراغ گفته مى‌شد ظرف كوچكى محتوى يك ماده روغنى در نظر مجسم مى‌گشت كه يك «فتيله دراز» در وسط آن جاى گرفته بود، آن سر فتيله را كه بيرون بود آتش مى‌زدند و روغن يواش يواش مى‌سوخت، گاهى براى جلويگرى از دود كردن «حبابى» هم بر آن مى‌گذاردند كه هوا را به سرعت از يك طرف وارد و از طرف ديگر خارج كند.

ولى امروز اين اسم به چراغ‌هاى فلورسنتى گفته مى‌شود كه مانند يك «حلقه ماهتاب» به سقف چسبيده، نه از روغندان، خبرى در آن است و نه از روغن و نه فتيله و حباب، تنها چيزى كه به قوت خود كاملًا باقى مانده، آن است كه خاصيت هر دو چراغ يكى است و آن مبارزه با ظلمت و تاريكى است.

اين سخن در مورد ساير وسايل زندگى قديم و جديد نيز صادق است كه‌