مى‌خوانيم:

«وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا في سَبيلِ اللَّهِ أَمْواتًا بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ* فَرِحينَ بِما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ يَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ؛

« (اى پيامبر!) هرگز گمان مبر آنها كه در راه خدا كشته شده‌اند، مردگانند، بلكه آنها زنده‌اند و در نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند، آنها به خاطر نعمتهاى فراوانى كه خداوند از فضل خود به ايشان بخشيده است خوشحالند و به خاطر كسانى كه هنوز به آنها ملحق نشده‌اند (/ مجاهدان و شهيدان آينده) خوشوقتند، (زيرا مقامات برجسته آنها را در آن جهان مى‌بينند و مى‌دانند) كه نه ترسى بر آنهاست و نه غمى خواهند داشت».

اين آيه صراحت در بقاى روح شهداء دارد و مى‌دانيم كه اين حكم مخصوص شهيدان راه خدا نيست زيرا روح آنها با ارواح ديگران از نظر مادى بودن و نبودن، تفاوتى ندارد و اگر تنها از آنها نام برده شده، به خاطر آن است كه بحث و گفتگو پيرامون وضع شهيدان در ميان مردم بوده (آنچنان كه از شأن نزول آيه نيز به خوبى استفاده مى‌شود).

در سوره غافر آيه 46، درباره آل فرعون چنين مى‌خوانيم:

«النَّارُ يُعْرَضُونَ عَلَيْها غُدُوًّا وَ عَشِيًّا وَ يَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ أَدْخِلُوا آلَ فِرْعَوْنَ أَشَدَّ الْعَذابِ‌؛ عذاب آنها آتش است كه هر صبح و شام بر آن عرضه مى‌شوند و هنگامى كه قيامت برپا مى‌شود (دستور داده خواهد شد كه) آل فرعون را در سخت‌ترين عذابها وارد كنيد».

اين آيه نيز گرچه درباره آل فرعون است ولى مسلماً اختصاصى به اين دسته از ستمگران و گنهكاران ندارد!