وجود انسان و نقطه فنا و نابودى او مى‌دانند و معتقدند كه انسان با مرگ، بازگشت به جهان بى جان مى‌كند و ذرات وجود او، در لابه لاى خاك و آب و هوا گم مى‌شود و همه چيز پايان مى‌يابد!

يادآورى لازم‌

آيا اثبات رستاخيز و جهان پس از مرگ الزاماً ارتباط به مسئله اثبات استقلال روح دارد؟ و يا اگر ما منكر استقلال روح باشيم و روح را صرفاً از خوص ماده بدانيم باز مسئله معاد در جاى خود ثابت است؟

در پاسخ اين سوال صريحاً بايد گفت: اثبات استقلال روح و مادى نبودن آن، اگر چه گام برجسته‌اى به سوى اثبات معاد و زندگى پس از مرگ است، ولى در عين حال هيچ مانعى ندارد افرادى كه درباره روح مطابق مكتب ماديها مى‌انديشند و روح را مادى مى‌دانند به قيامت و زندگى پس از مرگ قائل باشند به اين ترتيب كه بگويند: به هنگام مرگ بدن انسان از هم متلاشى مى‌شود و روح كه از خواص آن بود نيز از ميان مى‌رود ولى ذرات آن در زمين و هوا باقى مى‌ماند، سپس به هنگام رستاخيز همان ذرات تحت شرايطى به هم مى‌پيوندند و درست همان طور كه در آغاز زندگى اين دنيا نيز پراكنده بودند و تحت عواملى به هم پيوستند، آن روز هم تحت عواملى مؤثرتر به هم پيوسته، وجود ما را از نو مى‌سازد، اعمال ما كه بصورت انرژيهايى در اين دنيا باقى مانده بود ما را پيدا مى‌كند و در برابر ما قرار مى‌گيرد.

اگر خاطرتان باشد سابقاً گفتيم: بسيارى از ميوه‌ها، گياهان، بذرها