ارگانيزم آن صدمه مى‌زند و ضايعاف فراوانى به بار خواهد آورد.

اين ايرادها ممكن است در آغاز بن بستها و موانع غير قابل عبورى بر سر راه اين مسأله مجسم كند، در حالى كه چنين نيست: زيرا مسأله عمر دراز مدت- چند صد سال و حتى بيش از هزار سال- يك مسأله غير علمى نيست، چه اينكه مى‌دانيم طول عمر هيچ موجود زنده‌اى- از نظر علمى- ميزان ثابت و معينى ندارد كه با فرا رسيدن آن، مرگ حتمى باشد.

به عبارت ديگر درست است كه نيروهاى جسمى انسان هر چه باشد بالاخره محدود و پايان‌پذير است، اما اين سخن به آن معنى نيست كه بدن يك انسان يا موجود زنده ديگر توانايى زيست بيشتر از مقدار عادى را ندارد، مثلًا همان طور كه در طبيعت هنگامى كه آب به يكصد درجه حرارت رسيد مى‌جوشد و در درجه صفر يخ مى‌زند، انسان هم به يكصد يا يكصد و پنجاه سال كه رسيد قلب او متوقف مى‌گردد و مرگ او فرا مى‌رسد.

بلكه ميزان طول عمر موجودات زنده بستگى زيادى به وضع زندگى و شرايط خاص آن دارد و با تغيير آن كاملا تغييرپذير است.

گواه زنده اين سخن اين است كه از يك طرف مى‌بينيم هيچ يك از دانشمندان جهان ميزان معينى براى عمر انسان كشف نكرده‌اند، و از سوى ديگر توانسته‌اند در آزمايشگاه‌ها گاهى طول عمر بعضى از موجودات زنده را به دو، يا چند برابر، و گاهى به دوازده برابر و بيشتر برسانند، و حتى امروز به ما اميدوارى مى‌دهند كه در آينده با پيدا شدن «روش‌هاى نوين علمى» عمر انسان نيز به چندين برابر فعلى افزايش خواهد يافت.