با هم تركيب نشدند، و تشكيل آب ندادند، يك كبريت روشن مى‌كنيم و در دهانه شيشه نگاه مى‌داريم، صداى عظيمى كه بى شباهت به صداى انفجار مواد منفجره نيست، بلند مى‌شود، و اين دو عنصر دست به گردن هم انداخته و در هم فرو مى‌روند و تركيب مى‌شوند، و به صورت قطرات آب در اطراف شيشه ظاهر مى‌گردند.

از اينجا نتيجه مى‌گيريم كه: آب برابر است با حرارت بعلاوه اكسيژن بعلاوه ئيدروژن.

ممكن است سالها اين آب را در شيشه در بسته‌اى نگهداريم اما به هنگامى كه آن را با وسائل مخصوص آزمايشگاهى تجزيه مى‌كنيم مى‌بينيم علاوه بر اينكه «اكسيژن» و «ئيدروژن» سابق بدون كم و كاست برگشت، «حرارت» آن يك كبريت هم بازگشت نموده و دستگاه تجزيه كننده ما را داغ كرد.

در صورت اول مى‌گوئيم: تركيب شيميائى ما يك انرژى گرفت، و در صورت دوم مى‌گوئيم:

تجزيه شيميائى ما انرژى را آزاد كرد.

اكنون برگرديم به بررسى «چوب درختان» مطالعات شيميائى روى آن به ما مى‌گويد كه آنها تركيبى هستند از اكسيژن و ئيدروژن و كربن و مقدارى املاح مختلف.

املاح را كه مى‌دانيم از زمين گرفته‌اند و اكسيژن و ئيدروژن را هم از آب. باقى مى‌ماند «كربن» آن را هم از هوا به دست آورده‌اند، زيرا يكى از گازهاى موجود در هوا گاز كربنيك است كه تركيبى از «اكسيژن» و «كربن» مى‌باشد.

سلولهاى درختان در پرتو نور آفتاب اين گاز را تجزيه كرده كربن آن را