گرمى آتش از آفتاب است!

درست است كه مى‌گويند گرمى آتش از خود اوست، و از يك نظر هم صحيح است، زيرا هر كجا آتشى هست گرم و سوزان است و اگر سوزندگى و حرارت از آتش گرفته شود، ديگر آتش نيست و به اصطلاح اين كيفيت از خواص ذاتى آتش محسوب مى‌شود.

ولى از سوى ديگر اگر درست بنگريم اين گرمى يك روز در دل خورشيد بود كه وسيله تابش آفتاب به زمين انتقال يافت و در دل چوب درخت به طرز مرموزى جاى گرفت، و گذشت ماهها و سالها و نزول صدها برف و باران بر درخت نتوانست آن را خاموش كند.

و به عبارت ساده‌تر: اگر چوب كبريت شعله‌اى براى آتش زدن بيرون مى‌فرستد و يا در حريق مُدهشى در يك جنگل يا يك انبار چوب عظيم، انرژيهاى حرارتى فوق العاده‌اى پخش مى‌گردد، همه ذخايرى است كه در طى دهها يا صدها يا هزاران سال آرام آرام از نور آفتاب گرفته شده، و چون يك مرتبه آن را بيرون مى‌دهند با چنان صحنه‌اى روبه رو مى‌شويم. خواهيد گفت چطور؟ ...

قانونى در علم شيمى داريم كه توضيح آن اساس بحث فوق را روشن مى‌سازد و آن اينكه:

هر «تركيب» و «تجزيه شيميايى» از دو صورت بيرون نيست يا يك انرژى مى‌گيرد يا آزاد مى‌كند.

مثلًا هنگامى كه مى‌خواهيم چند قطره آب به دست آوريم مقدارى «اكسيژن» و «ئيدروژن» را در شيشه محكم و خشكى مى‌كنيم، اما مى‌بينيم‌