در سرنوشت انسان نبود.

صرف‌نظر از اينكه گناه اوّل نيز چيزى جز خوردن از درخت نيك و بد، يا علم و دانش، كه در سفر تكوين تورات مذكور است نبوده و به اين ترتيب دانستن نيك و بد، گناهى بزرگ است كه سراسر جهان بشريّت را آلوده ساخته و لابد مسيح هم به عقيده آنها براى تطهير چنين گناهى آمده است.

3. چگونه ممكن است تنها با قربانى شدن يك تن و شكنجه ديدن او همه از گناه پاك شوند، در حالى كه گناه آثار عميقى در روح و جان و صفات و اخلاق انسان مى‌گذارد كه بايد پيش از هر چيز، آن آثار شست‌وشو شود.

4. به اين ترتيب، مسيحيّت كنونى حكم يك داروى مخدّر را پيدا مى‌كند كه تنها اثر آن، تخدير و تسكين غير منطقى وجدان ناراحت گناهكاران است!

به عبارت ديگر اين تعليمات مخصوص، وجدان اخلاقى و مذهبى را كه عاملى مؤثّر و بزرگ براى جلوگيرى از اعمال خلاف و بى‌رويّه انسان است تضعيف كرده، از اثر مى‌اندازد و به روح او در برابر مجازات‌هاى دردناك وجدان مصونيّت مى‌بخشد و نفس لوّامه را كه اساس تربيت است به‌كلّى از كار مى‌اندازد.

به گناهكاران تأمين مى‌دهد كه با ايمان به مسيح، بدون چون و چرا نجات خواهند يافت؛ مگر نه او قربانى همه ايمان‌آورندگان به او شده است؟!