اين ظهور را با دو زبان «فطرت» و «عقل» مى شنود.

و به عبارت روشن تر:

ايمان به ظهور مصلح جهانى جزئى از «عشق به آگاهى»، «عشق به زيبايى» و «عشق به نيكى» (سه بعد از ابعاد چهارگانه روح انسان) است كه بدون چنان ظهورى اين عشق ها به ناكامى مى گرايد و به شكست محكوم مى شود.

شايد اين سخن نياز به توضيح بيشترى داشته باشد و آن اين كه:

مى دانيم «عشق به تكامل» شعله جاويدانى است كه سراسر وجود انسان را در برگرفته، او مى خواهد بيشتر بداند، بيشتر از زيبايى ها ببيند، بيشتر از نيكى ها بهره ببرد و خلاصه آنچه مايه پيشرفت و برترى مى داند بيشتر فراهم سازد.

هيچ گاه پيدايش اين انگيزه ها را نمى توان با عوامل اجتماعى، روانى، وراثت و تربيت پيوند داد، گرچه اين عوامل در تضعيف يا دامن زدن به آنها سهم مهمّى دارند، ولى اصل وجود آنها، جزء بافت روان انسانهاست و جزء ابعاد اصلى روح او، بدليل اين كه هيچ جامعه و هيچ ملتى هرگز از اين انگيزه ها تهى نبوده است.

خلاصه، علاقه انسان به پيشرفت و تكامل، به دانايى و زيبايى و به نيكى و عدالت، علاقه اى است اصيل، هميشگى‌