«لَقَدْ كانَ لَكُمْ فى‌ رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ؛ مسلّماً براى شما در زندگى رسول خدا سرمشق نيكوئى بود!» [1]

بايد امروز الگو و اسوه براى ما در اين مسأله مهم باشد.

نگاهى گذرا به زندگى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم‌

يك نگاه گذرا به زندگى پيامبر اسلام، بعد از بعثت، نشان مى‌دهد كه زندگى پربارش به دو دوران متمايز تقسيم مى‌شود:

1- دوران مكّه (دوران آمادگى و سازندگى)

2- دوران مدينه (دوران عمل و پياده كردن برنامه‌ها)

در دوران مكّه، تمام همّت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم متوجّه آموزشهاى عقيدتى و فكرى و فرهنگى بود تا دلهاى تازه مسلمانان را از رسوبات شرك كاملًا شستشو دهد، و آنها را براى يك حركت بزرگ به سوى يك آئين الهى پيشرو، همراه با تشكيل يك «حكومت انسانى نيرومند و پر قدرت» به عنوان مقدّمه‌اى براى پيشبرد اهداف بزرگ رسالت، آماده سازد.

در اين دوران 13 ساله، مسلمانان به طور مداوم تحت پوشش برنامه‌هاى تعليماتى و فكرى و فرهنگى قرار داشته و به همين دليل، قسمت عمده سوره‌هاى قرآن مجيد در همين دوران نازل شده است؛ چرا كه بهترين وسيله تعليم و تربيت و آموزش و تهذيب و تزكيه و پاكسازى آنها، همين آيات بود.

مسلمانان در اين مقطع موظّف بودند علاوه بر اقامه نماز در پنج وقت كه درس عملى مستمرّى براى سازندگى آنها بود، شبها بپاخيزند، و به مقدار توانائى، اين كتاب بزرگ آسمانى يعنى قرآن را تلاوت كنند و خود را با تعليمات آن تطبيق دهند.

[1]- سوره احزاب، آيه 21.