سخن‌چينى نكنند، و خلاصه از تمام گناهان زبان اجتناب ورزند. چرا كه زبان، آتش بپا مى‌كند، همان‌گونه كه مى‌تواند آتش را خاموش كند. زبان ممكن است مقدّمات طلاق و جدايى را فراهم آورد، و كانون خانواده‌اى را ويران سازد، و مانع جدايى زوجين گردد.

خلاصه اين كه زبان در سعادت و شقاوت انسان نقش بسيار بزرگى دارد. اگر زبان، عادت بر صداقت و راستگويى كند انسان را سعادتمند مى‌نمايد. بدين جهت، خداوند صفت «صداقت» حضرت ابراهيم عليه السلام را قبل از ويژگى نبوّت آن حضرت مطرح كرده است.

«إِذْ قَالَ لِابِيهِ يَا أَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ مَا لَايَسْمَعُ وَلَا يُبْصِرُ وَلَا يُغْنِى عَنْكَ شَيْئاً»؛ هنگامى كه به پدرش گفت: اى پدر! چرا چيزى را مى‌پرستى كه نه مى‌شنود، و نه مى‌بيند، و نه هيچ نيازى را از تو برطرف مى‌سازد؟!».

حضرت ابراهيم عليه السلام براى ابطال آيين بت‌پرستى و به اميد هدايت عموى بت‌پرستش آزر، چهار دليل منطقى و دندان‌شكن ارائه كرد:

دليل اوّل: بت‌پرستى مخالف عقل است‌

عموجان! چرا موجودى را عبادت مى‌كنى كه نه بنده‌اش را مى‌بيند، و نه سخنان او را مى‌شنود، و نه قادر بر حلّ مشكلات اوست؟ آيا عقل به انسان اجازه مى‌دهد كه قطعه چوب يا سنگى را با دستان خود بتراشد، و از آن بتى بى‌شعور بسازد، و در مقابل آن عبادت و راز و نياز كند؟ بنابراين، آيين بت‌پرستى مخالف عقل انسان است، و آيينى كه مخالف عقل باشد باطل است.

دليل دوم: رجوع جاهل به عالم‌

سپس به استدلال دوم مى‌پردازد و در مقام اقامه دليل مى‌فرمايد: «يَا أَبَتِ إِنِّى‌