«انَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ لَمْ يَبْعَثْ نَبِيّاً الَّا بِصِدْقِ الْحَديثِ وَاداءِ الْامانَةِ الَى الْبَرِّ وَالْفاجِرِ

؛ خداوند متعال تمام پيامبرانش را به راستگويى واداى امانت سفارش كرده است». [1]

راستى اگر مردم به دولت و دولت به مردم، و آحاد مردم به يكديگر دروغ بگويند، آيا شيرازه زندگى اجتماعى دوام و بقايى خواهد داشت؟

اگر شوهر به همسرش، و زن به شوهرش، و فرزندان به پدر و مادر دروغ بگويند و دست از راستى و صداقت بكشند، آيا اثرى از صفا و صميميّت باقى خواهد ماند؟ تأثير صداقت در ايمان به قدرى زياد است كه استحكام ايمان بدون كنترل زبان امكان‌پذير نيست. حضرت على عليه السلام طبق آنچه در خطبه 176 نهج‌البلاغه آمده مى‌فرمايد:

«لا يَسْتَقيمُ ايمانُ عَبْدٍ حَتَّى يَستَقِيمَ قَلْبُهُ، وَلا يَسْتَقيمُ قَلْبُهُ حَتَّى يَسْتَقيمَ لِسانُهُ؛

ايمان انسان، محكم و صاف نمى‌شود مگر زمانى كه قلبش درست شود، و قلبش درست نمى‌شود مگر زمانى كه زبانش اصلاح گردد». طبق اين حديث نورانى، اصلاح زبان مقدّمه اصلاح قلب، و اصلاح قلب مقدّمه استقامت در ايمان است.

گناهان زبان‌

همان‌گونه كه در كتاب اخلاق در قرآن نوشته‌ايم، حدود سى گناه كبيره با زبان صورت مى‌پذيرد. كسانى كه علاقمند به سير و سلوك و تهذيب نفس هستند، عزيزانى كه آرزوى ديدار آقا امام زمان عليه السلام آنها را بى‌قرار كرده است، كسانى كه خواهان عاقبت به خيرى هستند و مى‌خواهند به هنگام سفر به جهان آخرت با ايمان بميرند، بايد زبان خويش را كنترل و اصلاح كنند. سخن اضافه نگويند، غيبت نكنند، به ديگران تهمت نزنند، شايعه‌سازى نكنند، به پخش شايعات كمك ننمايند، چيزى را بيشتر يا كمتر از آنچه كه هست منعكس نكنند،

[1]. ميزان الحكمه، ج 1، باب 301، ح 1499