ديده مى ‌شود كتابهاى زيادى براى زنده كردن آيين زرتشت نوشته مى ‌شود. نويسندگان چنين كتابهايى سعى دارند با تلاش بسيار لكه‌ «دوگانه پرستى» 38 را از دامان اين آيين پاك كنند.

اين انديشه مثل اين است كه بگوييم حاضر نيستيم در بيماريهاى عفونى از پنى‌سيلين استفاده كنيم، زيرا كاشف آن دكتر «فلمينگ 39» يك نفر اسكاتلندى است. ايرانى دواى ايرانى مى ‌خواهد! به همين صورت هم ايرانى مذهب ايرانى مى ‌خواهد.

اين افراد توجه ندارند كه نه مذهب و نه علم هيچ كدام وطن ندارند. همه بندگان خداوند در پيشگاه او يكسانند و بين سياه و سفيد و ايرانى غير ايرانى تفاوتى نيست. اساساً در جهان يك دين بيشتر وجود ندارد و خداوند با يك زبان با همه بندگان خود صحبت مى ‌كند. اين ما هستيم كه روى چهار وجب خاك مرزها را كشيده‌ايم و با سيم‌هاى خاردار از هم جدا شده‌ايم و با گوشهاى متفاوتى به سخن خداوند گوش مى ‌دهيم.

قرآن مجيد به صراحت اين طرز تفكر را از خصلتهاى دوران جاهليت‌مى ‌داند و مى ‌فرمايد:

«ولو نزّلناه على بعض الاعجمين. فقرأه عليهم ما كانوا به مومنين؛ اگر قرآن را بر پيغمبرى غير از نژاد عرب فرستاده بوديم و بر آنها مى ‌خواند، هرگز به آن ايمان نمى ‌آوردند.» [1]

بنابراين چنين طرز فكرى عين ارتجاع و بازگشت به جاهليت است.

اين كه برخى از افراد مذكور، تحصيل كرده هستند به اصل‌

[1]. سوره شعرا، آيه 199.