استهزا) مى‌گويند: اين مرد (پيامبر) الان چه گفت؟! آنها كسانى هستند كه خداوند بر قلب‌هايشان مهر نهاده، و از هواى نفسشان پيروى كرده‌اند (لذا چيزى نمى‌فهمند).

شرح مفردات‌

«هَوى‌»: به معناى تمايل نفس به شهوات است، و گفته‌اند در اصل از هَوْى (بر وزن نَهْى) به معناى سقوط از بلندى به پايين گرفته شده، چرا كه سبب مى‌شود انسان سقوط كند و در دنيا گرفتار انواع مصايب و در آخرت گرفتار آتش دوزخ شود، و جهنم را از اين جهت‌ «هاوية» گفته‌اند كه قعر آن به قدرى پايين است كه حساب ندارد.

بعضى نيز براى اين واژه دو معنا ذكر كرده‌اند: «بالا بردن» و «ساقط كردن» و گاهى تركيبى از هر دو را ذكر كرده‌اند (بالا بردن و سپس فرو افكندن).

بعضى نيز گفته‌اند كه هُوىّ (بر وزن تُهى) به معناى سقوط است و هَوىّ (بر وزن قَوىّ) به معناى بالا رفتن است. [1]

تفسير و جمع‌بندى‌

* هوى‌پرستى چشم دل را كور مى‌كند.

نخستين آيه‌ مورد بحث سخن از كسانى مى‌گويد كه هواى نفس را به عنوان «معبود» خود برگزيده، و هر چه دارند در پاى اين معبود قربانى كرده‌اند، و چون خدا مى‌داند چنين كسانى شايسته هدايت نيستند گمراهشان ساخته، بر قلب و گوش آنها مهر نهاده، و بر چشمانشان پرده افكنده است، و مسلّماً چنين كسانى شايسته هدايت نيستند.

[1]. مفردات راغب، مجمع البحرين، كتاب العين، اقرب الموارد، والمنجد.