9- چگونه نماز انسان را از گناه باز مى‌دارد؟

سؤال‌

از نظر قرآن مجيد يكى از آثار نماز اين است كه انسان را از ارتكاب كارهاى بد و ناروا باز مى‌دارد، آن‌جا كه مى‌فرمايد: «وَ اقِمِ الصَّلَوةَ انَّ الصَّلَوةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَ الْمُنْكَرِ؛ و نماز را برپادار كه نماز (انسان را) از زشتى‌ها و گناه باز مى‌دارد.» [1] با اين حال ملاحظه مى‌شود كه بسيارى از نمازگزاران به گناه و كارهاى بد آلوده‌اند و نماز در گفتار و كردار آنان اثرى نگذاشته است؛ در اين صورت، معناى آيه ياد شده چيست؟

پاسخ‌

اصولًا بايد توجّه نمود كه عامل اساسى بازدارى انسان از خلاف و گناه، همان ايمان و ياد خداست. انسان غافل از خدا به سرانجام اعمال و كردار خويش نمى‌انديشد و براى ارضاى تمايلات و غرايز سركش خود حد و مرزى نمى‌شناسد.

برعكس، ياد خدا، خدايى كه از تمام كارهاى كوچك و بزرگ ما آگاه است، خدايى كه از آنچه در انديشه ما مى‌گذرد مطّلع و باخبر است، ما را از خودكامگى و هوسرانى و «مرزنشناسى» باز مى‌دارد.

[1]. سوره عنكبوت، آيه 45.