شجاعت‌ها، فداكارى‌ها، مبارزه با شرك و ظلم و باطل و دفاع آنها را از حق درروح خود حاضر مى‌كنيم، در فكر فرو مى‌رويم كه بر ما لازم است به پيشواى بزرگ خود اقتدا كنيم و گامى در جاى گام‌هاى آن حضرت بگذاريم و در حلقه پيروان او درآييم و اين خود نوعى شفاعت تكوينى است.

و نيز زمانى كه به زيارت تربت پاكش در كربلا مى‌رويم و محلّ شهادت آن حضرت عليه السلام و ياران پاكبازش را از نزديك مى‌نگريم احساس كنيم كه ما نيز بايد درهمان مسير و در همان طريق وارد شويم و با يزيديان زمان خود به پيكار برخيزيم و اسلامى را كه آن حضرت براى حفظ آن، خون خود و خون عزيزان و يارانش را فدا كرد زنده نگه داريم و در وجود خود پياده كنيم، حريمش را پاس داريم و در برابر دشمنانى كه در هر عصر و زمانى وجود دارند بايستيم و دفاع كنيم تا مشمول شفاعت آن بزرگوار شويم.

نغمه هل من ناصرش را بشنويم و لبيك گويان به ياريش بشتابيم.

«پايان»

تيرماه 1388

رجب 1430 هجرى قمرى‌