سخن را از جدش شنيد:

«انَّ لَكَ فِى الْجَنَّةِ دَرَجاتٌ لاتَنالُها الّا بِالشَّهادَةِ

؛ براى تو مقامى نزد خدا تعيين شده كه جز با شهادت به آن نمى‌رسى». [1]

به يقين يكى از شؤون اين مقام، همان مقام شفاعت است.

ولى آيا شفاعت به اين معناست كه من هر گناهى را مى‌خواهم مرتكب شوم، و هر وظيفه واجبى را بخواهم ترك گويم و بعد دست تمنّا به سوى آن حضرت دراز كرده و او را شفيع خود در درگاه خداوند قرار دهم؟

به يقين چنين نيست، شفاعت معصومين و اولياى الهى عليهم السلام چراغ سبز براى انجام گناه نيست، بلكه به عكس يك عامل بازدارنده در برابر گناه است، زيرا من به هنگام تقاضاى شفاعت مى‌گويم اگر لغزشى از من سر زد بايد مراقب باشم آلوده گناه ديگر نشوم تا رابطه من با اولياى الهى قطع نگردد و روى اين را داشته باشم كه از آن حضرات بخواهم شفيع من بر در درگاه خداوند غفور و رحيم باشند.

پيام اين هدف‌

هنگامى كه در مجالس عزاى آن حضرت شركت مى‌كنيم و از وعّاظ گرامى حالات آن حضرت را مى‌شنويم،

[1]. بحارالانوار، ج 44، ص 313 و 328.