«مضمار»، از مادّه «ضمور» و «اضمار»، به معنى آماده و ورزيده كردن اسب براى مسابقه است. كسانى كه مى‌خواستند مسابقه بدهند اسب‌ها را تمرين مى‌دادند تا لاغر و ورزيده و آماده مسابقه بشوند كه به آن دوره، «مضمار» يا دوره تمرين و آمادگى مى‌گويند.

حضرت مى‌فرمايد: دنيا، دوران آمادگى و آخرت، ميدان مسابقه و جايزه آن بهشت است و كار كسانى كه عقب بمانند به جهنّم ختم مى‌شود.

در واقع تمام جهان‌بينى اسلام درباره دنيا و آخرت در همين دو جمله

«السَبَقَةُ الجَنَّةُ وَالغايَةُ النّارُ»

خلاصه مى‌شود. بنابراين دنيا دوران آمادگى است و هدف نهايى و اصيل نيست. در اين دوران، انسان بايد دائماً در حال خودسازى باشد.

اگر لحظه‌اى غفلت ورزد و آمادگى لازم را كسب نكند ديگر در ميدان آخرت كارى از او ساخته نيست. شايد شنيده‌ايد كه فضانوردان در شرايط بسيار دشوارى براى بى‌وزنى تمرين مى‌كنند. مى‌دانيد هر چيز بيرون از محيط جاذبه زمين بى‌وزن مى‌شود و انسان نيز از اين قاعده مستثنا نيست. حالت بى‌وزنى براى كسانى كه به جاذبه عادت كرده‌اند حالت سختى است لذا بايد براى تمرين، حالت بى‌وزنى مصنوعى ايجاد كنند تا وقتى فضانورد در آن محيط گام نهاد بتواند خودش را وفق دهد. بدين صورت كه فضانوردان را در صندوق‌هاى مخصوص مى‌گذارند و مرتّب آنها را از بالا به پايين پرتاب مى‌كنند، به‌طورى كه برخى فضانوردان بعد از بيرون آمدن از آن محفظه، سر و صورت و پايشان ممكن است‌