خلاصه مهم‌ترين مسأله در تربيت نفوس اخلاص است. هرچه اخلاص بيشتر، اثر تربيتى آن بر جان و فعل آدمى بيشتر است. لذا اخلاص را اوّل قدم در راه سير و سلوك شمرده‌اند. رساله‌اى در سير و سلوك به مرحوم بحرالعلوم نسبت داده‌اند كه رساله بسيار مهمّى است، در بخش آخر چيزهايى دارد كه احتمال مى‌رود از خود بحرالعلوم نباشد، ولى بخش اوّل تا دوم يعنى تقريباً دوسوم آن، مسائل خيلى مهمّى دارد كه بر اساس اين حديث است كه در صفحه 242 آمده است:

ما اخلَصَ عَبدٌ لِلّهِ اربَعينَ صَباحاً إلّاجَرَت يَنابيعُ الحِكمَةِ مِن قَلبِهِ عَلى‌ لِسانِهِ‌

: «هر كه چهل روز يا چهل منزل براى خدا قدم بردارد كارش به جايى مى‌رسد كه چشمه‌هاى حكمت از قلب و درونش بر زبانش جارى مى‌شود و مى‌جوشد».

خلاصه اگر عمل خالص نباشد مانند چراغى است كه ديگران از روشنايى آن بهره مى‌برند، ولى خود او مى‌سوزد و نفعى نمى‌برد، امّا اگر عمل با اخلاص باشد هم ديگران نفع مى‌برند و هم خود او.