فَيَقولونَ: ما رَأينا شَيئاً فَتَقولُ الملائِكَةُ: مِن امَّةِ مَن أنتُم؟ فَيقولونَ: مِن امَّةِ مُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله فَيَقولونَ: نَشَدناكُمُ اللّهُ حَدّثونا مَا كَانَت أعمالُكُم في الدُّنيا؟ فَيَقولونَ: خَصلَتانِ كانَتا فينا فَبَلَّغَنا اللّهُ هذِهِ الدَّرَجَةَ بِفَضلِ رَحمَتِهِ فَيقولونَ: وَما هُما؟ فَيقولونَ: كُنّا إذا خَلَوْنا نَستَحي أن نَعصِيَهُ وَنَرضى‌ باليَسيرِ مِمّا قَسَمَ لَنا فَتَقولُ الملائِكَةُ: حَقٌّ لَكُم هذا

؛ چون روز قيامت شود خدا براى طائفه‌اى از امّت من دو بال مى‌روياند، پس با دو بال خود از قبرهاشان به‌سوى بهشت برين پرواز مى‌كنند و در بهشت برين متنعّم مى‌شوند و به هر سو كه بخواهند مى‌روند. آن‌گاه خازنان بهشت به ايشان مى‌گويند آيا شما حساب قيامت نداشتيد كه به اين زودى به بهشت برين درآمديد؟ مى‌گويند: ما نه موقف حساب و نه صراط و نه جهنّم را ديديم و نه كسى ما را از داخل شدن در بهشت منع كرد. ملائكه مى‌گويند: شما از امّت كدام پيامبريد؟ مى‌گويند: ما از امّت محمّد بن عبداللّه هستيم. ملائكه مى‌گويند: از امّت آن جناب تاكنون يك تن وارد بهشت نشده است، شما مگر در دنيا داراى چه عمل بوده‌ايد كه به اين سعادت نايل گشتيد و بدون حساب وارد بهشت شديد؟ مى‌گويند: ما در دنيا دو وظيفه را مراعات مى‌كرديم و خداوند هم به واسطه آنها ما را به اين مقام رسانيد: يكى آنكه در هر جاى خلوتى كه بوديم خدا را از ياد نمى‌برديم و او را ناظر بر احوال خود مى‌دانستيم و از ما عصيان و خلاف وظيفه صادر نمى‌شد و ديگر اينكه ما به مقدّرات حق راضى بوديم، چون مى‌دانستيم هر چه از او به ما رسد، صلاح ما در آن است. ملائكه مى‌گويند: سزاوار بوديد كه پيش از ديگران بدون حساب وارد شويد». [1] در دستور دوم پيامبر صلى الله عليه و آله خطاب به ابوذر غفارى مى‌فرمايد: خودت را وزن كن. آيا در قيامت انسان‌ها را وزن مى‌كنند يا اعمالشان را؟

از برخى روايات استفاده مى‌شود كه خود نامه‌هاى عمل وزن دارد، زيرا قرآن در آيه 6 سوره قارعه مى‌فرمايد: « «مَنْ ثَقُلَتْ مَوازِينُهُ»؛ كسى كه (در آن روز)

[1]. بحارالانوار، ج 100، ص 26، ح 31.