دادن آن وجود نداشته باشد.

ضمناً معلوم مى‌شود كه تصوّر و تعمّق در بهشت و دوزخ و ساير احوال قيامت و به ذهن سپردن آنها، حالت پيدايش پس از مرگ است و هر كسى به ملاحظه اعمال و به تناسب رفتار و كردار خود، بهشتى يا دوزخى است. در حقيقت، خواه و ناخواه از نظر روحى حالت پس از مرگ را دارد و در اين صورت لازم است به خود آمده و از اين زندگى ظاهرى و موقّتى و عاريتى فريب نخورَد و خود را براى عالم جاودانى آماده سازد.

آنان كه بى‌حساب به بهشت مى‌روند

چنانكه از برخى آيات قرآن و اخبار معصومين عليهم السلام استفاده مى‌شود، جمعى از بندگان شايسته خداوند، بى‌هيچ محاسبه و حتّى احتياج به شفيع، همين كه سر از گور بردارند، در كمال بزرگوارى و عظمت رهسپار بهشت برين مى‌شوند و در بهشت جاويد قدم مى‌نهند و تا ابد ميهمان خداوند خواهند بود.

در حديث است كه

«القِيامَةُ عِرسُ المُتَّقِينَ‌

؛ روز قيامت براى مردم پرهيزگار به‌منزله حجله عروسى است» [1] كه در آن غمى ندارند.

خداوند متعال در قرآن مجيد مى‌فرمايد: « «وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ* ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ»؛ چهره‌هايى در آن روز گشاده و نورانى است،- خندان و مسرور است». [2] و معلوم است اين حال خوش براى كسى است كه در آن روز هيچ حساب و گرفتارى نداشته باشد.

[1]. بحارالانوار، ج 71، ص 288.

[2]. سوره عبس، آيات 38 و 39.