رزق و روزى‌

20

يا عَلىّ، لا تَهتَمَّ لِرِزقِ غَدٍ فإنَّ كُلَّ غَدٍ يَأتي رِزقُهُ.

اى على، غم روزى مخور، هر فردايى روزيش خواهد رسيد.

بحارالانوار، ج 77، ص 67

نور هدايت‌

قرآن تأكيد دارد كه انسان‌ها روزى‌دهنده خود را تنها خداوند بدانند و از غير او تقاضا نكنند و به دنبال اين ايمان و توكّل، بر نيرو و تلاش و سعى خود متّكى باشند. در آيه 3 سوره فاطر آمده است: «آيا خالقى غير از خدا وجود دارد كه شما را از آسمان و زمين روزى دهد؟» و در آيه 17 سوره عنكبوت مى‌فرمايد: «روزى را تنها نزد خدا بجوييد».

1. معيار گستردگى و تنگى روزى.

هرگز نبايد تصوّر كرد كه وسعت رزق دليل بر محبّت خداوند، يا تنگى معيشت دليل بر خشم اوست، زيرا خداوند گاه اموال سرشارى در اختيار انسان قرار مى‌دهد و او را به وسعت روزى مى‌آزمايد و گاه با تنگى معيشت؛ به اين ترتيب، ميزان مقاومت و پايدارى انسان را روشن مى‌سازد و او را از اين طريق مى‌پرورَد.

گاه ثروت زياد مايه بلا و عذاب جان صاحبان آنهاست و آرامش و استراحت را از آنها مى‌گيرد، چنانكه قرآن در آيه 55 سوره توبه مى‌فرمايد: «فزونى اموال‌