خودشان را حركت مى‌دهند يا كسان ديگرى زير بغلشان را مى‌گيرند. در نهايت اين سرنوشت براى همه رقم مى‌خورد كه زمانى آنان هم جوانى و نشاط داشته‌اند. الان ببينيد چه حالى دارند و به چه روزى افتاده‌اند.

يكى از علماى بزرگ يزدى مقيم قم را در اوايل ورود به قم ديدم، ايشان از علماى سرشناس حوزه بود. اين اواخر او را در يكى از كوچه‌ها زيارت كردم گفتم: حالتان چطور است؟ گفت: چه كنم نه مرده آن دنيا هستم و نه زنده اين دنيا، بين اين دنيا و آن دنيا قرار گرفته‌ام، تمام قوا تحليل رفته، خودم را نمى‌توانم بكِشم و در انتظار مرگ هستم.

هميشه كه چنين نبود و اين برنامه منحصر به اين شخص نيست، بلكه شترى است كه بر درِ خانه همه مى‌خوابد. عدّه‌اى در پيرى مى‌ميرند و عدّه‌اى در جوانى.

ياد مرگ انسان را تربيت مى‌كند. اگر مردن نبود زندگى كردن بسيار دشوار بود، بلكه مرگ از نعمت‌هاى بزرگ خداست. حال براى اين چند روز دنيا مى‌بينيد چه غوغايى به‌پا مى‌كند، اگر انسان زندگى جاويدان و ابدى داشت چه مى‌كرد!