امّا گاه هدف از سؤال لجبازى است، مانند سؤال از آغاز قيامت. چرا كه اين سؤال نه تنها هيچ نفعى براى انسان ندارد، بلكه اگر پاسخ آن گفته شود به ضرر اوست. لذا بايد چنين سؤالاتى را ترك كرد، و در مورد اعمال و كارهايى پرسيد كه باعث نجات انسان در روز قيامت مى‌شود، از كارهايى بپرسيم كه ما را از جهنّم دور و به بهشت رهنمون مى‌شود. [1] از امورى سؤال كنيم كه موجب مى‌شود در آخرت نامه اعمالمان را به دست راستمان داده، و روسفيد شويم. آرى سؤالى بپرسيم كه فايده‌اى براى ما داشته باشد و لجبازى نكنيم. مثل كسانى كه از زمان ظهور حضرت مهد (عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف) كه جز خداوند كسى از آن اطّلاع ندارد مى‌پرسند. تو آماده و منتظر باش، يعنى كارى كن كه جزء ياران و سربازان آن حضرت باشى، با زمان ظهورش كارى نداشته باش.

امورى كه فقط خدا از آن آگاه است‌

آيه شريفه 34 سوره لقمان، علم و آگاهى در مورد پنج چيز را مختص خدا مى‌داند. به اين آيه شريفه توجّه كنيد:

«إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَيُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَيَعْلَمُ مَا فِى الْأَرْحَامِ وَمَا تَدْرِى نَفْسٌ مَّاذَا تَكْسِبُ غَداً وَمَا تَدْرِى نَفْسٌ بِأَىِّ أَرْضٍ تَمُوتُ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ»؛ آگاهى از (زمان قيام) قيامت مخصوص خداست، و او باران را نازل مى‌كند، (و از نزول دقيق آن آگاه است) و آنچه را كه در رحمها (ى مادران) است مى‌داند، و هيچ كس نمى‌داند فردا

[1]. اين نوع سؤال در روايات نيز به چشم مى‌خورد. به عنوان نمونه شخصى خدمت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله كه عازم‌يكى از جنگها بود، رسيد و زمام مركب حضرت را گرفت، و عرض كرد: عملى به من تعليم كن كه با آن به بهشت بروم. حضرت فرمود: آنچه را دوست دارى مردم در مورد تو انجام دهند تو در مورد آنها انجام بده، و آنچه را دوست ندارى در مورد تو بجا آورند، در مورد آنها انجام مده». (ميزان الحكمه، ج 2، باب 550، ح 2550)