مى‌تواند توشه برگيرد، اگر اين بيمارى عالم باشد و ظرفيت متناسبى براى برداشت دارو داشته باشد، بسيار استفاده مى‌كند، هر چه علم و وسيله برداشت بيشتر باشد، بيشتر برمى‌دارد، و طبيعى است كه: فرق است بين بيمار عالم و بيمار بى‌سواد و بدون اطلاع كه نياز به دارو دارد، ولى متحيّر است چه بردارد، و با چه كميت و كيفيتى استفاده كند، اگر عاقل باشد دست نمى‌زند زيرا چه بسا خوردن داروئى از روى جهل همان به دنبال آمدن مرگ همان. و نيز فرق است، بين بيمار عالمى كه دست ندارد تا داروئى برگيرد، يا بيمار عالمى كه علاوه بر اينكه دست دارد زنبيلى هم براى جمع كردن داروهاى مفيد دارد.

پس روشن شد كه نعمت دارو فراهم است، فقط بيمار عالمى با وسيله حمل لازم است، تا به درون اين داروخانه رود، و از داروها طَرْفى بندد، اين در صورتى است كه بيمار عالم باشد، اما اگر جاهل باشد نياز به داروشناسى دارد، كه در اين داروخانه هم موجود است و آن ائمه معصومين عليهم‌السّلام و هاديان دستگاه الهى است، كه داروهاى مختلف را براى هر دردى معرّفى مى‌كنند.

بنابراين مى‌توان فرقهائى بين قرآن (داروخانه الهى) با داروخانه‌هاى متعارف قائل شد، و درباره ويژگيهاى داروخانه الهى چنين گفت:

1- داروخانه الهى در دسترس هر فردى است و اگر نباشد به راحتى قابل تهيّه است، به خلاف داروخانه‌هاى متعارف.

2- داروخانه الهى به روى هر مريضى باز است، و هيچ وقت بسته نيست.

3- هر مريض عالمى حق ورود و برداشت دارو و داروخانه الهى را دارد به خلاف داروخانه‌هاى معمولى.

4- بيمار در داروخانه الهى بدون معطّلى مى‌تواند دارو تحويل گيرد.

5- در داروخانه الهى هرگونه داروئى يافت مى‌شود و هرگز جواب ردّ به بيمار داده نمى‌شود.