براى آخرت بخواهد، مى‌فرمايد: علاوه بر اينكه تمامى بهره و نصيب را به او مى‌دهيم زراعت او را هم زيادتى مى‌بخشيم.

نكته ديگر اينكه در مورد زارع دنيا براى آخرت نمى‌گويد در دنيا نصيب و بهره‌اى ندارد، ولى در مورد زارع دنيا براى دنيا مى‌گويد در آخرت نصيبى ندارد، و اين اشاره دارد به اينكه كسى كه براى آخرت خود تلاش كرد دنيا را هم دارد، ولى تلاش كننده براى دنيا، علاوه بر اينكه دنياى پرثمرى ندارد، آخرتى هم ندارد. [1]

لطف الهى را ببين كه زمين را براى ما مهيّا كرده، و باران رحمتش را كه همان امكانات و زمينه‌سازى او براى انجام اعمال خير ما است، را فراهم نموده، و فرمود: در مسير من و خواسته من اگر كشت كردى بهره‌هاى بسيار و محصول فراوان به تو خواهم داد، محصولى كه در وقت قحطى و گرسنگى مردم از اعمال نيك در روز قيامت، بسيار مثمر ثمر و نجات دهنده و حياتبخش خواهد بود.

با اين محبت و لطف و عنايت الهى كه زمين و بذر از او، امكانات و زمينه پرورش اعمال از او، چه عذرى براى زارع مى‌ماند، كه چيزى كشت نكند، يا علف هرزه كشت كند. از آيه فوق روشن مى‌شود كه هم دنياطلبى و هم آخرت‌طلبى نياز به تلاش و كوشش دارد، پس چقدر بيخردى است كه انسان تلاش و زحمت بر خود هموار كند، و در آخر چيزى به جز بهره پست دنيا چنانكه از نامش پيداست به دست نياورد. هماهنگ با اين آيه كه بر، كِشْتِ طالب آخرت مى‌افزائيم، در آيات ديگر دارد «مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا»: «كسى كه حسنه‌اى انجام دهد براى او 10 برابر اجر و پاداش است» [2]، در آيه ديگرى مى‌خوانيم‌ «لِيُوَفِّيَهُمْ أُجُورَهُمْ وَيَزِيدَهُمْ مِّنْ‌

فَضْلِهِ»: «براى اينكه وفا كند اجرهاى آنها را و زياد كند از فضلش». [3]

[1]. نظير همين معنا در آيات (18 و 19). سوره اسراء به شكل ديگرى آمده است.

[2]. سوره الانعام، آيه 160.

[3]. سوره الفاطر، آيه 30.