بايد صورت مى‌گيرد، با كسالت نمى‌توان در برابر جنود ابليس كه شهوت و غضب است، مقاومت كرد.

دومين صفت اين است كه آدم صبور ناراحتى و غم را به خود راه نمى‌دهد، زيرا كه: مى‌داند اظهار جزع و ناله سر دادن بر امرى كه گذشته است، كارى را درست نخواهد كرد، هرگز امر فانى، باقى نخواهد شد، زمان سابق و لاحق در دسترس ما نيست، و فقط تنها كار صبر و استقامت در لحظه‌اى است كه: در دسترس ما است. در مواجهه با ناراحتيها بايد عاقل كارى را كند كه: جاهل چند روز بعد مى‌كند، جاهل در برابر ناملايمات چند روز را به ناراحتى و ناله و فرياد سپرى كرده و به تدريج پس از چندى كه آتش ناراحتى فروكش كرد، آرامش اوليه خود را به دست مى‌آورد، سومين صفت اين است كه صبور در مقام ابتلاء به مصيبتها شكايت از پروردگارش نمى‌كند زيرا زمانى كه زبان به شكايت گشايد خدا را معصيت كرده است، و فرد معصيبت زده اگر علاوه بر ناراحتى شروع به شكايت و گله كند، نه تنها شاكر نبوده، بلكه بر قضاى خداوندى هم طاغى و عاصى شده است. پس اى برادر آهنگ صبر همراه با شكر را ساز كن، كه ائمه (عليهم السلام) از خداوند صبر شاكرين مى‌طلبيدند، در يكى از ادعيه ماه رجب معلّى بن خنيس از امام صادق (عليه السلام) روايت كرده كه: حضرت فرمود: بخوان در ماه رجب:

«اللهم انى اسئلك صبر الشاكرين».

با ذكر آيات و روايات روشن شد كه حقيقت صبر چيست، وقتى قلم به دست دشمن افتد، معلوم است چه مى‌شود، مذهب را عامل تخدير و تمام واژه‌هاى سازنده را تفسير انحرافى مى‌كند، در يكى از كتابهاى آنها نوشته بود، ديگر در عصر و زمان تمدن دين براى چه؟! آيا اينها خجالت نمى‌كشند هنوز مى‌گويند خدا؟!!!

استاد مى‌فرمودند:

پس از اين مزخرفات بود، كه علامه طباطبائى (ره) جلساتى را برگزار كردند تا جوابگوى اين سخنان انحرافى باشند و كتاب فيلسوف نماها را هم در آن روزها