«مسلم» صحيح است وگرنه، بايد به دنبال نام ديگرى بگرديم و خدا كند حداقل نام ما از حيطه اسماء و صفات انسانى خارج نشود، كه با اين رفتار ما جاى تعجب نيست اگر در ملكوت اعلى اسمى و صفتى غير انسانى بر ما نهند كه از اين مصيبت به خدا پناه مى‌بريم كه‌

«له الاسماء الحسنى»:

«براى او (خداوند) اسماء نيكو است».

بحثى كه ذكرش در اينجا مناسب است، اين است كه: آيا دو چيز به عنوان خير و شرّ در اين عالم موجود است يا خير، ثنويين (دوگانه پرستان همانند ايرانيان قديم) [1] مى‌گفتند: آرى، عالم تركيبى از خير و شر است و دو آفريننده دارند زيرا «اگر آفريننده، خوب باشد بدها را نمى‌آفريند و اگر بد باشد خوب‌ها و خيرها را ايجاد نمى‌كند». [2]

اينها قائل به دو خالق بودند: 1- خالق خير. 2- خالق شرّ. امنيت و سلامتى و صلح و دوستى و صفا و صميميت و محبت را از خالق خير، و دشمنى و خونريزى و جنگ و قحطى و بيمارى را از خالق شرّ مى‌دانستند.

از نظر موحّدان و يگانه‌پرستان كه توحيدى كامل‌تر از ديگران دارند، در اين عالم وجودى بنام شرّ مطلق نيست، بلكه همه چيز خير است، و نظامى احسن از اين نظام آفرينش نيست، اگر چشم دوبين (لوچ) و مطالعات شرك‌آلود و تلقينات و تربيت‌هاى ناصحيح نباشد، در اين عالم جز خير ديده نمى‌شود، اينها كه عالم را مركب از خير و شرّ مى‌بينند احول (دوبين) هستند.

سؤالى كه: مطرح مى‌شود اين است كه: اگر شرورى وجود ندارد، پس آنچه‌

[1]. براى اطلاع بيشتر درباره ثنويت (دوگانه پرستى) مى‌توانيد به عدل الهى شهيد مطهرى، صفحه 72 تا 85 و صفحه 141 رجوع كنيد.

[2]. عدل الهى، چاپ انتشارات صدرا، صفحه 73.