تفسير اين كلمه‌اى كه د رهاله‌اى از نور پيچيده شده اول به سراغ ريشه لغوى و سپس به سراغ آيات و روايات رفته و در پايان مختصرى درباره اهميت آن در قران به بحث مى‌نشينيم.

تقوى در لغت‌

«تقوى» در لغت از ريشه وقايه به معنى نگهدارى است كه تقيّه هم از همين ماده است، زيرا نوعى نگهدارى و حفظ نيروها است، تقوى را به خويشتندارى، خود نگهدارى، خويشتنبانى و پرهيز از گناه و پرواداشتن تفسير كرده‌اند ولى به نظر مى‌رسد بهترين تفسير و در واقع مرادف تقوى (پرواداشتن) است و بقيه تفاسر و معانى، تفسير به لازمه آن است و چه بسا در مواردى معانى ديگر قابل طرح نيست مثلًا ترجمه تقوى در آيه (1 و 2 كه ذكر خواهد شد) به «پرهيز» ترجمه صحيحى نيست زيرا خداوند و روز رستاخيز قابل پرهيز و دورى نيست.

تقوى در قرآن‌

وقتى به تمايشاى موارد استعمال تقوى در قرآن مى‌رويم، مفعول اين فعل را مختلف مى‌يابيم براى نمونه به چند مورد اشاره مى‌كنيم:

1. اتّقُوا اللّه- در اينجا مفعول، اسم جلاله اللّه قرار داده شده، يعنى بترسيد از خداوند و از او پروا داشته باشيد.

2. اتّقُوا يَوماً لا تَجْرى نفسٌ عن نفس شيئاً [1]- در اينجا روز قيامت مفعول قرار گرفته است يعنى پروا داشته باشيد از روزى كه نَفْسى به جاى نفس ديگر جزا

[1]. سوره بقره، آيه 48- 131.