همين‌معيار پيامبرانش را از ميان مخلوقاتش برگزيد، بعد از آن كه ملبّس به‌لباس تقوى بودند (ولِباسُ التَّقْوى ذلِكَ خَيْرٌ) [1] و از ميان آنها پيامبر خاتم محمد بن عبدالله (صلى الله عليه وآله) را به عنوان اسوه برگزيد (لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِى رَسُولِ اللّه اسْوَةٌ حَسَنَةٌ) [2] و دگر بار با همين سنجش، سيره نبويه را با ولايت علويه استمرار بخشيد تا با ارتباط عالم مُلك و مَلَكوت منقطع نگردد و زمين و زمان از اسوه و حجّت خالى نشود كه‌ «لو لا الحجة لَساخت الارض باهلها».

و شكر خداى را كه بهترين زاد را در اين سفر الهى كه روح سوار بر مركب جسمانى طى طريق مى‌كند تقوى قرار داد (فَانَّ خَيْرَ الزّادِ التَّقْوى) [3] تا به غايت قصوى و آخرين مرحله، يعنى لقاى الله برسد (يا أَيُّهَا الإِنسانُ انَّكَ كادِحٌ الى رَبّكَ كَدْحاً فَمُلاقِيْهِ) [4] و بالاخره سند مالكيت بهشتش را هم به نام صاحبان اين زاد و توشه يعنى متقين ثبت و صادر نمود و فرمود: (تِلْكَ الجَنَّةُ الَّتِى نُورِثُها مِنْ عِبادِنا مَن كَانَ تَقِيّاً) [5] و چه جايگاه پر نعمتى كه خودش فرموده: (وَلَنِعْمَ دَارُ المُتّقِينَ) [6]

اينجانب از سابق علاقه عجيبى نسبت به خطبه متّقين نهج‌البلاغه داشتم، به طورى كه هميشه در خاطرم اين خطبه بر تارك خطب نهج‌البلاغه مى‌درخشيد، و به نظرم در ميان سلسله خطبه‌هاى اين تالى تِلو قرآن كه فرش كلام خالق و عرش كلام مخلوق است، خطبه متّقين بارزترين گوهر اين سلسله در تهذيب نفوس و

[1]. سوره اعراف، آيه 26.

[2]. سوره احزاب، آيه 21.

[3]. سوره بقره، آيه 197.

[4]. سوره انشقاق، آيه 6.

[5]. سوره مريم، آيه 63.

[6]. سوره نحل، آيه 30.