ولى شيعه اماميه يعنى همان‌هايى كه اكثريت مردم ايران و عراق و ميليون‌ها از مسلمانان «پاكستان» و «هند» و صدها هزار از مردم «سوريه» و «افغانستان را تشكيل مى‌دهند از اين‌گونه افكار و عقايد بيزارند و آن را از بدترين انواع كفر و گمراهى مى‌شمارند، آنها جز به توحيد خالص و يگانگى ذات خدا و عدم شباهت او به هيچيك از مخلوقات ايمان ندارند.

آنها خدا را از صفات مخلوق مانند (امكان و تغيير و حدوث) و آنچه با (ازليّت و ابديّت) ذات مقدس او منافات دارد منزه و پاك مى‌دانند، و كتابهاى آنها- مخصوصاً كتابهايى كه در كلام و فلسفه تأليف شده- از اين گونه بحثها پر است، اعم از كتابهاى مختصر مانند (تجريد) يا مشروح و مفصل مانند (اسفار) و هزاران كتاب ديگر كه خوشبختانه اكثر آنها به چاپ رسيده است.

در اين كتابها استدلالات كوبنده فراوانى در ابطال تناسخ، اتحاد، حلول، و تجسيم به چشم مى‌خورد كه اگر از روى انصاف و بى نظرى و خالى از هر گونه تعصب بررسى شود ارزش اين نسبت‌هاى ناروا و بى اساس كه طوفانهاى‌