و (حمدانيين) و (بنى مزيد) و (عمران بن شاهين) اميرالبطائح و (مقلدبن مسيب عقيلى) و (قرواش بن مسيب).

بسيارى از خلفاى بزرگ عباسى نيز تظاهر به تشيّع مى‌كردند مانند: (مأمون) و (المنتصر) و (المعتضد احمد بن موفق) و همچنين (الناصر احمد بن مستضى‌ء) كه از همه در تظاهر به تشيع مشهورتر است، و اشعار او و روابط و مراجعاتى كه با زمامدار معروف (على بن يوسف صلاح الدين ايوبى) داشت‌ [1] ودلالت صريح بر افراط بى اندازه هر دو نفر در تشيّع مى‌كند، معروف است.

همچنين (المستنصر) و (ذى القرنين التغلبى وجيه الدوله ابى مطاع) و (تميم بن معز بن باديس) سلطان آفريقا و مراكش و عدّه زياد ديگرى كه ذكر اسامى همه آنها به طول مى‌انجامد تا چه رسد به شرح حالاتشان!

و نيز اگر حالات وزيران بزرگ اسلام را بررسى كنيم مى‌بينيم همه (يا غالب آنها) شيعه بوده‌اند مانند: (اسحاق كاتب) وشايد او نخستين كسى باشد كه در اسلام نام (وزير) بر او گذارده شد، پيش از آنكه حكومت عباسى روى كار آيد.

و (ابو سلمه خلال حفص بن سليمان) همدانى كوفى، او نخستين وزيرى بود كه سفاح، اوّلين خليفه عباسى، او را به وزارت خويش انتخاب نمود، و چون مردى با كفايت و دانشمند بود تمام كارهاى خود را به او واگذار كرد و لقب (وزير آل محمّد) به او داده شد، ولى هنگامى كه علاقه شديد او را نسبت به خاندان على عليه السلام (در برابر دولت عباسى) احساس كرد دستور قتل وى را صادر نمود!

همچنين (ابوعبداللَّه يعقوب بن داود) وزير (مهدى) خليفه عباسى كه تمام‌

[1]. الكنى والالقاب، ج 3، ص 195