ابوالطفيل عامر بن وائله، ابوالاسود دوئلى، كعب بن زهير صحاب قصيده معروف «بانت سعاد»، وبسيارى ديگر.

2. طبقه معاصر تابعين- مانند «فرزدق» و «كميت» و «كثير» و «سيّد حميرى» و «قيس بن ذريح» و مانند آنان.

3. طبقه بعد از آنان- كه در قرن دوم هجرى زيست مى‌كردند مانند دعبل خزاعى و ابونواس و ابوتمام و بحترى و عبدالسلام ديك الجن! و ابوالشيص و حسين بن ضحاك و بحترى و ابن الرومى و منصور النمرى و اشجع اسلمى و محمد بن وهيب و صريع الغوانى.

خلاصه اينكه غالب شعراى دولت عباسى در قرن دوم و سوم همه از شيعه بودند به جز مروان بن ابى حفصه و فرزندان او.

4. طبقه‌اى كه از آغاز قرن چهارم روى كار آمدند مانند متنبى غرب ابن هانى اندلسى و ابن تعاويذى و حسين بن حجاج صاحب المجنون و مهيار ديلمى و امير الشعراء و ابو فراس حمدانى كه درباره او گفته‌اند (شعر با او آغاز و با او پايان يافت)! و كشاجم و ناشى‌ء صغير و ناشى كبير و ابوبكر خوارزمى و بديع همدانى و طغرائى و جعفر شمس الخلافه و سرى الرفاء و عمارة اليمينى و وداعى و خبزارزى و زاهى و ابن بسام بغدادى و سبط ابن تعاويذى و سلامى و نامى.

خلاصه اينكه اكثر شعرايى كه در مجلدات چهارگانه كتاب (يتيمة الثعالبى) نام آنها آمده و آثارى از آنها ذكر شده از شيعه هستند!

شهرت و نبوغ شعراى شيعه به قدرى هست كه در ميان ادبا مشهور است كه مى‌گويند: آيا اديب و شاعر غير شيعه يافت مى‌شود؟! و هنگامى كه مى‌خواهند درباره لطافت و زيبايى شعرى مبالغه كنند مى‌گويند: يترفّض فى شعره! يعنى در اشعار خود روش شيعه را به كار مى‌بندد!

حتى بعضى از دانشمندان (متنبى) و (ابوالعلاء) را از شيعه مى‌دانند و شايد