و فلاسفه و مجوسيهاى پيش از اسلام همه در زير نقاب تشيّع و با استفاده از اين عنوان در محيطهاى اسلامى ظهور كرده است!! ...».

اين بود قسمتى از سخنان احمد امين در كتاب فجر الاسلام.

البتّه اگر ملاحظه حفظ وحدت مسلمين و ترس از گل آلود شدن چشمه صاف محبّت و برافروختن آتش كينه و دشمنى نبود و گفتار ما مشمول جمله حكيمانه‌

«لَا تَنْهَ عَنْ خُلُقٍ وَتَأْتِي مِثْلَهُ‌

؛ رطب خورده منع رطب چون كند!؟» نمى‌شد به احمد امين ثابت مى‌كرديم چه كسانى مى‌خواهند اساس اسلام را در هم بكوبند و اتحاد مسلمين را با عوامل ايجاد تفرقه و نفاق برهم بزنند و سيادت و عظمت آنها را بر باد دهند؟

تعبيرات قرآن مجيد مانند «يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ» «بَلْ يَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ» بوده است. درحالى كه كاملًا واضح است كه «دست» در اين موارد به معناى «قدرت» مى‌باشد (يعنى قدرت خدا مافوق همه قدرتهاست، او مغلوب و محكوم هيچ حكمى نيست بلكه بر همه غالب و حاكم است).

خوشبختانه طرفداران اين عقيده در مسلمانان، تقريباً منقرض شده‌اند، حتى در گذشته نيز كسى جز پاره‌اى از افراد سطحى و كاملًا بى مايه طرفدار نداشته است.

آيات مختلف قرآن مجيد كه بزرگترين سند زنده اسلامى است (گذشته از دلايل عقلى) باطل بودن عقيده جسميت خدا را با مال وضوح شرح داده است (براى توضيح بيشتر به كتاب «خدا را چگونه بشناسيم» تأليف «نگارنده» مراجعه شود).

. «حلوليان» كسانى بوده‌اند كه اعتقاد داشتند ممكن است خداوند در بشرى حلول كند و در كتابهاى «ملل و نحل» فرقه‌هاى متعددى براى آنها ذكر نموده‌اند «خطابيه، سبائيه، حلاجيه، مغيريه و عذافره» و امثال اينها كه خوشبختانه امروز اثرى از آنها نيست، در كلمات بعضى از فرق تصوف نيز تعبيراتى كه حاكى از حلول است ديده مى‌شود، و در هر صورت ترديد نيست كه اين عقيده جزء عقايد خرافى است و دلايل قطعى درباره صفات خدا بطلان اين گونه عقايد را اثبات مى‌كند.

. «براهمه» يا «برهمائيها» پيروان يكى از مذاهب معروف هندوستان هستند كه مى‌گويند اين نام از اسم يكى از پيشوايان آنها به نام «برهام» گرفته شده است. اينها اعتقاد به پيامبرى هيچ كس ندارند و اصولًا فرستادن پيامبر را محال عقلى مى‌شمردند! پيشوايان آنها خود را مصلحانى قلمداد مى‌كرده‌اند كه براى اصلاح جامعه انسانيّت از طرق عقلانى مى‌كوشيده‌اند. بطلان اين عقيده را در كتاب «رهبران بزرگ» تشريح كرده‌ايم.