در مورد علما و دانشمندان شيعه باقى نماند كه چرا آنها در معرفى مذهب خود كوتاهى كرده‌اند.

و از اين رو اميد مى‌رود در سايه اين بحثها پيوندهاى محبّت و دوستى در ميان مسلمانان محكم گردد و آثار خصومت و دشمنى برچيده شود، زيرا هر انسانى مخصوصاً در عصر ما درك مى‌كند كه اتحاد و رفع اختلاف يكى از لازمترين امورى است كه بشر در ادامه زندگى اجتماعى به آن نيازمند مى‌باشد.

شايد نويسنده كتاب «فجرالاسلام» كه انبوه ابرهاى متراكم ظلم و تاريكى او را از هر سو احاطه كرده است ديگر درباره شيعه ننويسد:

«وَالْحَقِّ أنّ التشَيُّعَ مَأوى يَلْجَأُ إلَيْهِ كُلُّ مَنْ أرادَ هَدْمَ الإسْلامِ لِعَداوَةٍ أو حِقْدٍ، وَ مَنْ يُريدُ إدْخالَ تَعالِيمِ آبائِهِ مِنْ يَهودِيّةٍ وَنَصْرانِيَّةٍ وَ زَرادَشْتِيَّةٍ»! [1]

يعنى: «حق اين است كه آيين تشيّع پناهگاهى است كه هر كس مى‌خواهد اساس اسلام را بر اثر عداوت يا حسد درهم بكوبد به آن پناه مى‌برد، همچنين كسانى كه مى‌خواهند تعليمات پدران يهودى يا نصرانى يا زرتشتى خود را وارد اسلام كنند، اغراض شوم خود را در پناه آيين تشيّع انجام مى‌دهند»!.

تا آنجا كه مى‌گويد:

«آثار يهوديت در تشيّع به صورت اعتقاد به «رجعت» و بازگشت امامان، خودنمايى كرده است! شيعه مى‌گويد: آتش دوزخ بر همه شيعيان- جز افراد كمى- حرام است، اين سخن درست مانند ادعاى يهود است كه مى‌گفتند: «لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَيَّاماً مَعْدُودَةً»؛ هرگز آتش دوزخ جز چند

[1]. فجرالاسلام، ص 230