آرى، آنها هيچ اطلاعى درباره «شيعه» ندارند، اما همه چيز هم درباره آنها مى‌نويسند! و از اين عجيب‌تر و زننده‌تر اينكه عدّه‌اى اهل سنّت عراق، با آن همه نزديكى و هم جوارى نيز از وضع شيعه بى خبرند!

وحشى‌هاى بيابان!

چند ماه قبل يكى از جوانان مهذب از يك خانواده بزرگ شيعه از «بغداد» براى من نوشت در سفرى كه به استان «دليم» استانى كه متصل به استان بغداد است. و اكثر اهالى آن اهل سنّت هستند نموده در جلسات آنها شركت مى‌كرده، آنها از سخنان و ادب و حسن مجلس اين جوان لذت مى‌برند و ابراز خوشوقتى مى‌كنند، اما همين كه متوجه مى‌شوند كه او شيعه است، ضمن اظهار تعجب مى‌گويند: ما گمان نمى‌كرديم در ميان اين جمعيّت اخلاق و ادبى وجود داشته باشد تا چه رسد به علم و دانش و دين! ما آنها را يك مشت وحشى‌هاى بيابان و صحرا مى‌پنداشتيم!!

اين جوان كوشش داشت كه با سرزنشهاى تند خود عواطف مرا برانگيزد و با خواهشهاى مكرر مرا وادار به نوشتن رساله مختصرى درباره شيعه، به منظور نشر در ميان اين گونه افراد بى خبر بنمايد، تا آنها هر چند به مقدار كمى با عقايد

احتمال برخورد به نظرات تازه و قابل ملاحظه‌اى در كتابهاى شيعه نمى‌دهند! و يا اصلًا از وجود چنين كتابهايى بى خبرند!

هر يك از اين احتمالات سه گانه باشد، جداً مايه تأسف است. و اگر در گذشته ممكن بود اين طرز بحث قابل قبول باشد در دنياى كنونى و عصر ما اين روش به كلى مردود است و از نظر مطالعات عميق علمى قابل اعتماد نمى‌باشد.

ما اميدواريم همان طور كه ما با شهامت و بى نظرى و در يك محيط كاملًا علمى و منطقى افكار و عقايد برادران اهل سنّت را مورد بحث و گفتگو قرار مى‌دهيم آنها هم اين روش را دنبال كنندو از بحث آزاد نهراسند، مسلّماً اين روش نه تنها كمك مؤثرى به اتحاد و وحدت كلمه مسلمين خواهد نمود، بلكه افق‌هاى تازه‌اى در مسائل علمى آشكار خواهد ساخت‌