سبب تأليف اين كتاب‌

دوسال پيش يكى از جوانان پرشور كه با يك هيأت علمى از طرف دولت «عراق» براى تحصيل در «دارالعلوم العليا» به «مصر» فرستاده شده بود ضمن نامه مشروحى به من نوشت:

«... من با بعضى از دانشمندان و علماى بزرگ دانشگاه «الازهر» رفت و آمد دارم و گاه و بى گاه سخن از «نجف اشرف» و علما و دانشمندان آن و نوع تحصيل در اين مركز بزرگ علمى و چگونگى شركت دانشجويان دينى از نقاط مختلف در آن به ميان مى‌آيد.

من مشاهده مى‌كنم كه «علماى الازهر» اهميّت فوق العاده‌اى براى «علماى نجف» قايل هستند و افكار بلندشان را مى‌ستايند؛ ولى غالباً به دنبال مدح و تمجيد اين جمله را اضافه مى‌كنند: «اما ... متأسّفانه شيعه هستند!».

اين جوان سپس مى‌نويسد:

«من از اين گفتار بسيار تعجب مى‌كردم و مى‌گفتم: مگر شيعه بودن گناه است؟ مگر شيعه‌ها يكى از مذاهب مسلمانان نيستند؟!».

ولى آنها در جواب، مطالبى مى‌گويند كه با كمال تأسف خلاصه‌اش اين مى‌شود:

«نخير، شيعه‌ها مسلمان نيستند، و مذهب تشيّع از اسلام جداست؛ اصلًا سزاوار نيست دين ومذهب شناخته شود، اين آيينى است كه «ايرانيان»