است ولى با گذشت مدت كوتاهى به وسيله خود پيامبر نسخ آن حكم اعلام گردد و حكم ديگرى به جاى آن قرار داده شود.

مسلماً ظهور حكم اوّل در ابديت، و سپس نسخ آن، حكمت و مصلحتى دارد، «بدا» نيز از همين قبيل است، منتها بدا در عالم تكوين و در مورد حوادث تكوينى مى‌باشد و نسخ در عالم تشريع و قوانين دينى. [1]

بنابراين همان طور كه نسخ داراى مصالح و حكمت هايى است، بدا و اخفا يك حقيقت تكوينى و سپس اظهار آن با گذشت زمان نيز مصالحى دارد كه عدم اطلاع ما از آن، مانع از واقعيت آن نمى‌گردد.

گذشته از اين يك نوع «بدا» نيز هست كه بر اثر اتصال ارواح پاك انبيا به جهان بالا پيدا مى‌شود، آنها به وسيله اين رابطه ممكن است اصل وقوع حوادثى را دريابند ولى از شرايط و موانع آن مطلع نگردند.

مثلًا در داستانى كه از حضرت مسيح عليه السلام نقل شده، مى‌بينيم حضرت درباره «عروسى» خبر داد كه آن عروس در همان شب زفاف خود مى‌ميرد، يعنى روح پاك عيسى به واسطه اتصال به جهان ماوراى طبيعت اين مطلب را درك كرده بود، ولى او توجه نداشت كه حدوث اين واقعه مشروط به اين است كه كسان عروس به بينوايى صدقه ندهند، اتفاقاً مادر او كمك به بينوايى كرده بود، و عروس بر خلاف پيش بينى مسيح عليه السلام سالم ماند. هنگامى كه از وى جريان را پرسيدند فرمود: شايد صدقه‌اى در اين راه داده‌ايد؟ صدقه بلاهاى مبرم را دفع مى‌كند! [2] همچنين موارد ديگرى نظير آن. [3]

گاهى فايده اين گونه حوادث امتحان آمادگى اشخاص در راه بندگى و اطاعت‌

[1]. بحارالانوار، ج 4، ص 126-/ 128

[2]. بحارالانوار، ج 4، ص 94

[3]. بحارالانوار، ج 4، ص 118