ما مى‌خواهيم در مسأله ازدواج موقّت از فتواى شيعه پيروى كنيم، آيا مانعى دارد؟

گفتيم: هيچ مانعى ندارد!

آنها كه ازدواج موقّت را انكار مى‌كنند، ولى به «نكاح مسيار» روى مى‌آورند، در واقع اسمش را نمى‌آورند ولى خودش را مى‌آورند!

آرى «ضرورت‌ها» سرانجام انسان را وادار به پذيرش «واقعيّت‌ها» مى‌كند، هر چند نام آن را بر زبان نياورد.

بنابراين نتيجه مى‌گيريم آنها كه اصرار بر مخالفت با ازدواج موقّت دارند، دانسته يا ندانسته جاده را براى فحشا صاف مى‌كنند، مگر اين كه نوع مشابه آن، يعنى نكاح مسيار را پيشنهاد كنند و به همين جهت در روايات اهل‌بيت عليهم السلام آمده كه «اگر با ازدواج موقّت اسلامى مخالفت نكرده بودند، هيچ كس آلوده زنا نمى‌شد». [1]

همچنين آنها كه با سوء استفاده از «ازدواج موقّت» كه براى ضرورت‌ها و نيازهاى واقعى محرومان تشريع شده، چهره آن را در نظرها زشت نشان داده و آن را وسيله هوس‌رانى خود ساختند، آنها نيز جاده را براى آلودگى جامعه اسلامى به زنا صاف كردند، و درگناه آلودگان شريك هستند، چرا كه عملًا مانع استفاده صحيح از ازدواج موقّت شدند.

به هر حال، اسلام كه يك آيين الهى مطابق با فطرت آدمى است و تمام نيازهاى واقعى انسان‌ها را پيش بينى كرده، ممكن نيست مسأله ازدواج موقّت را در برنامه‌هاى احكام خود نگنجانيده باشد، و همان گونه كه بعداً

[1]. امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: «لولا ما نهى عنها عمر ما زنى إلّاشقىّ» (وسائل‌الشيعه، جلد 14، صفحه 440، حديث 24). در كتاب اهل سنّت نيز اين حديث به طور گسترده آمده است. قال على عليه السلام: «لو لا ان عمر نهى عن المتعه ما زنى الّا شقىّ» (تفسير طبرى، جلد 5، صفحه 119؛ تفسير درالمنثور، جلد 2، صفحه 140 و تفسير قرطبى، جلد 5، صفحه 130)